مزایای واکسیناسیون استنشاقی از راه بینی

برای اکثر میکروب ها ،مخاط اولین مانعی است که باید از آن عبور کرد. بنابراین این موضوع تعجب آور نیست که این مخاط مخاطب بسیار ایمن و کامل است.

نشان داده شد که حتی مقادیر کمی از آنتی‌ژن واکنش محافظتی ایجاد می‌کند. این امر به عنوان یک استدلال قابل توجه است، اگر با سویه های بذر واکسن فعلی H1N1 مقابله کند و حجم مرتبط با تولید ویروس در تخم مرغ ها در نظر گرفته شود.

همچنین یک مزیت واضح است که واکسیناسیون بینی باعث القای مخاطی (حفاظت در محل عفونت) و ایمنی سیستمیک می شود.

در مقابل، واکسیناسیون عضلانی در ابتدا باعث پاسخ سیستم ایمنی بدن (تشکیل آنتی بادی) می شود. علاوه بر این، واکسیناسیون داخل بینی ممکن است حفاظت در برابر عفونت در سایر نقاط مخاطی مانند ریه، روده و دستگاه تناسلی را فراهم کند و حفاظت متقابل را در برابر سویه های مختلف از طریق ترشح آنتی بادی های مخاطی فراهم می کند.

 یکی دیگر از مزیت های مهم استنشاق از راه بینی این است که به راحتی قابل دسترسی است.

رها کردن یا استفاده از اسپری درون‌بینی، اگرچه یک عامل مهاجم نیست ولی باعث ناراحتی بیماران می شود.

این موضوع مهم است، زیرا بسیاری از افراد از این روش تزریق به علت هراسی که دارند اجتناب می کنند؛

القای پاسخ ایمنی در برابر مصرف واکسن از راه ریوی

با وجودی که القای پاسخ ایمنی مخاطی برای جلوگیری و یا درمان عفونت همچنان یک چالش بزرگ است، این موضوع ارزشمند است که به دنبال آن پیامدهای مهمی برای مدیریت سلامت انسان و حیوانات در نظر داشته باشیم.

استنشاق ریوی واکسن

استنشاق ریوی مواد دارویی یک راه مورد استفاده جذاب است که حداقل بخشی از علت آن به سطح وسیع مخاط مخاط در ریه (تقریبا 140 میلی متر در انسان و مشابه با یک گوسفند) مربوط می شود که با دیواره مخاطی نازک در آلوئول، باعث جذب سریع و کارآمد دارو شود.

 استنشاق دارو می تواند با وسایل تحویلی مناسب و مهندسی شده باشد.

این دستگاه ها برای استفاده در انسان به آسانی قابل استفاده است، که دستگاه های تجاری برای تحویل داروهای ضد آسم یا انسولین به ریه مورد استفاده قرار گرفته است.

واکسیناسیون ریه پتانسیل قابل توجهی را به عنوان مسیر تحویل، از طریق آن می‌تواند منجر به تحریک مصنوعی IgG به منظور حفاظت از ایمنی در آلوئول و تولید و مداخله IgA جهت حفاظت از ایمنی در مسیرهای هوایی انجام شود.

از این رو، توانایی تحریک سیستم ایمنی و پاسخ های ایمنی مخاطی، این است که استنشاق ریوی واکسن را به یک موضوع جالب برای بررسی تبدیل می کند.

شواهد حاکی از توان بالقوه تحویل ریوی - روده ای، از آزمایش آزمایش واکسیناسیون آئروئولوژیک است که در طول پاندمی آنفولانزا در اواخر دهه 1960 انجام شد.

استنشاق دقیق و قابل اطمینان واکسن ها به ریه گوسفند کم اهمیت نیست، زیرا اکثر دستگاه های طراحی شده برای انسان هماهنگ شده با گوسفند اند و توانایی با فعال شدن توسط دستگاه را دارند.

به همین ترتیب، برای بررسی قابلیت بالقوه واکسیناسیون ریه با استفاده از یک مدل حیوانی بزرگ، ما تصمیم گرفتیم این عدم قطعیت را با تحویل تهیه واکسن به یک منطقه محلی ریه با استفاده از آندوسکوپ فیبر نوری حذف کنیم.

اثرات آنتی ژنی مصرف واکسن از راه بینی

مقدار آنتی‌ژن موجود در سیستم لنفاوی به احتمال زیاد برای القای پاسخ ایمنی قوی هومورال در تخلیه لنفاوی مخاط مخاطی، حتی در صورت وجود عوارض جانبی ادجوانت، ناخوشایند بود.

با این حال، در استنشاقغیرطبیعی گوسفند این واکسن، موجب پاسخ برخی از واکنش های ایمنی قابل تشخیص در سرم می‌شود که نشان می دهد ایمنی پس از زایمان بینی نیاز به حداقل دو اسنتشاق داخل بینی و یا در مکان های مختلف از این رگ های نازک نیاز دارد.

این ادجوانت حاوی ذرات اندازه 40 نانومتر تشکیل شده از اجزای قهوه ای ، فسفولیپید و کلسترول است و خواص ادجوانت خود را از حضور اجزای ساپونین و احتمالا اندازه آن ذرات بهره برده است.

با وجود این واقعیت که مقادیر کم آنتی ژن به سیستم لنفاوی بعد از تحویل بینی منتقل می شود، احتمال دارد که برخی از آنتی‌ژن ها به بافت لنفاوی برسد.

در حقیقت، در حیواناتی که قبلا تحت جراحی ایمنی قرار گرفته اند و پاسخ ایمنی اولیه را به آنفلوانزا پیوند داده اند، پاسخ های خاطره را می توان در داخل نمونه انسانی پس از واکسن آنفلوانزا حاوی ادجوانت افزایش داد.

در نگاه اول، این نتایج ممکن است به نظر برسد که از یک واکسن انسانی به شکل موفقیت آمیز استفاده شده است و استنشاق صورت گرفته است.

 با این حال واکسن آنفولانزا عمل ملایمی دارد مخصوصا زمانی که آلوده به مخاط بینی می شود و بنابراین می تواند پاسخ ایمنی را حتی اگر فقط یک دوز کوچک آن وارد عروق لنفاوی شود تحریک کند.

استنشاق دارو از راه بینی

از لحاظ آناتومی اشاره شده است که گوسفند دارای گرفه لنفاوی مخاطی در پشت حفره بینی است که بسیار شبیه به انسان است.

در واقع، در مقایسه با موش هایی که بافت لنفی دارند که طول حفره بینی را که معمولا در واکسن بینی مورد استفاده قرار میگیرد، گوسفندان لوزه ها و آدنوئید ها را در ساختار حلقه ای در پشت حفره بینی قرار داده اند.

استنشاق واکسن از راه بینی

مدارک بسیار زیادی وجود دارد که نشان میدهد استنشاق واکسن از راه بینی در موش پاسخ ایمنی موکوزی را در بخش های مختلف تقویت می بخشد. مخصوصا اگر با ادجوانت های مختلفی ترکیب شده باشد.

اگرچه گاهی این موضوع که تمایز قائل شویم بین استنشاق واکسن از راه بینی و یا یک مسیر کانال مانند جهت ورود واکسن به شکل غیر مستقیم به ریه جانوران مشکل است.

دارو رسانی استنشاقی (فرمولاسیون و ویژگی های ذره)

فرمولاسیون/ویژگی‌های ذره:

تحریک ایمنی ناشی از واکسن‌های میکرو/نانوحامل به عوامل مختلفی مانند ترکیب شیمیایی، اندازه ذره و توزیع اندازه، بار سطحی، آب‌دوست/آب‌گریزی، ماهیت و موقعیت پادتن‌ها و/یا داروهای کمکی در داخل حامل و محل استفاده بستگی دارد. ویلا و همکاران همبستگی بین اندازه ذره پلی‌اکتیک اسید-پلی‌اتیلن گلیکول(PLA-PEG) و کارایی حمل و نقل مخاطی پادتنتاتانوس توکسید(TT) انکپسوله‌شده را بررسی کردند. آنها نانوذرات حامل پادتن(NP) را در اندازه‌های مختلف و به کمک تکنیک تبخیر سطحی حلال آب-روغن/روغن-آب تهیه کردند. نتایج آنها نشان دادند که کارآمدترین انقتال در مخاط دماغی به کمک ذرات 200 نانومتری حاصل گردیده است. علاوه بر این ذرات 5میکرومتری به افزایش جابجایی TT بدرون خون و غدد لنفاوی کمک کردند. نتایج فوق با مطالعات توماس و همکاران همخوانی دارند؛ آنها تاثیر اندازه ذره بر شدت پاسخ دستگاه ایمنی در نتیجه پادتن سطحی هپاتیت B(HBsAg) که در ریزکره‌های PLGA انکپسوله‌شده بود، را در موش‌های آزمایشگاهی بررسی کردند. ذره 5-1 میکرومتری توانست نتایج بهتری را از لحاظ ترسیب در جهاز تنفسی بدست آورد و جذب توسط AM را افزایش داد. HBsAg انکپسوله در ذرات 5 میکرومتری در مقایسه با انکپسوله‌ آن در ذرات دوازده میکرومتری توانست پاسخ شدیدتر دستگاه ایمنی را برانگیزد. با این حال گزارش‌های مربوط به همبسته‌سازی داروی‌کمکی مبتنی بر اندازه ذره و پاسخ دستگاه ایمنی، همخوانی ندارند. ژیانگ و همکاران عنوان داشتند می‌توان ذرات دارای اندازه های متفاوت را بواسطه مکانیسم‌های مختلف در محیط زنده درونی‌سازی کرد. ذرات 200-20نانومتری به عنوان یک ویروس قلمداد می‌گردند و توسط اندسیتوز گیرنده‌ جذب می‌گردند و در نتیجه پاسخ سلول‌محور را باعث خواهند شد. اما در نقطه مقابل ذرات شبیه به باکتری با اندازه 500 نانومتر تا 5 میکرومتر توسط فاگوسیتوز ویا ماکروپینوسیتوز جذب می‌گردند و پاسخ بلغمی را باعث خواهند شد.

رهایش ایرسول‌های درمانی از 1956 تا 1986

رهایش اورسل‌های درمانی از 1956 تا 1986

دوره 1956 تا 1986 شاهد مدرنیزه‌سازی رهایش اورسل‌های درمانی و معرفی دسته‌ای از دستگاه‌های اورسل دارویی بود که امروزه نیز کاربرد فراوانی دارند. معرفی MDI در 1956 یکی از گشایش‌های مهم در حوزه درمان بیماری‌های تنفسی و بخصوص آسم بود. MDI اولین افشانهی بود که رهایش موثر دارو در ریه را بصورت سریع و آسان محقق می‌ساخت و از این رو به مهمترین سیستم رهایش برای درمان آسم تبدیل شد. دستگاه‌های افزونه‌ای برای بهبود راندمان MDI‌و غلبه بر چالش‌های ناشی از هماهنگ‌سازی بیمار معرفی گردند. در همان زمان که MDIها بر بازار آن دوران حاکم بودند، دو دستگاه مهم و جدید DPI نیز به بازار عرضه شدند و بینش‌های مهمی درباره تهیه فرمول‌های مناسب DPI بدست آمد. علاوه بر این معرفی آلبوترول یکی از گشایش‌های مهم در حوزه درمان‌ آسم قلمداد گردید. از بین داروهای مهمی که در آن دوران برای استنشاق معرفی شدند می‌توان به کرومولین سدیم(معروف به کروموگیلات سدیم) و استروئید و دیاپروپیونات بیکلومتازون اشاره کرد.

سیستم دارورسانی استنشاقی

مروری کوتاه بر تاریخچه و اهمیت موضوع:

این مسیر شامل استنشاق دارویی است که بصورت گاز، مایع یا پودر می‌باشد. دارو از طریق نایچه به درون ریه‌ها جذب می‌گردد. مساحت بزرگ نایچه و واسکولاریزاسیون عالی آن به رهایش موثر و غیرتهاجمی دارو با غلظت مناسب کمک می‌کند و در عین حال تاثیر سمی دارو را به حداقل می‌رساند. مزایای این شیوه عبارتند از اجتناب از متابولیسم توسط ریه و دسترسی به دستگاه رهایش مبتنی بر نبولایزر سنجه‌دار[1] با قابلیت رهایش دوز دقیق بصورت پودر، گاز یا مایع.