عرضه آنتی ژن و MHC

با توجه به این که دو نوع T Cell (Helper / Cytotoxic) داریم، طبیعتا باید دو مسیر متفاوت عرضه‌ی آنتی‌ژن نیز داشته باشیم. به خاطر داریم که T Cellها تنها می‌توانستند پپتیدهای خطی را شناسایی کنند آن هم زمانی که این پپتید متصل به یک سلول عرضه کننده آنتی ژن باشند برخلاف B Cellها که میتوانند علاوه پپتید، سایر مواد مانند کربوهیدرات‌ها، اسیدهای نوکلئیک و غیره را حتی به صورت محلول (بدون اینکه به APCها متصل باشند) شناسایی کنند. از این بحث میتوان نتیجه گرفت آنتی ژن محلول مستقیماً نمی‌تواند T Cell را فعال کند.

سلول‌های عرضه کننده آنتی ژن پپتیدی به لنفوسیت‌های T:

·       سلول‌های دندریتیک

·       ماکروفاژها

·       لنفوسیت‌هایB

در T Cellهای بکر(naive) تنها سلول عرضه کننده آنتی ژن که کارآمد است، دندریتیک سل می‌باشد. (سلول‌های دندریتیک، کاراترین  APCها برای آغاز پاسخ‌های cells T هستند) اما ماکروفاژها و B Cellها بیشتر در مراحل اجرایی و افکتور، در کنار DCها، عرضه کننده ی آنتی ژن هستند.

ماکروفاژ آنتی ژن را به T Cellهای اجرایی عرضه می­کند و T cellها هم کمک می­کند تا پاسخ ایمنی داده شود و همچنین ماکروفاژ به کمک سایتوکاین‌های T cellها توانایی از بین بردن میکروب فاگوسیت شده را به‌دست می‌آورد. (ماکروفاژها در مرحله اجرایی پاسخ‌های ایمنی سلولی آنتی ژن‌ها را به سلول‌های + TCD4 تمایز یافته (مجری) عرضه می‌کنند). لنفوسیت B آنتی ژن را به T Cell عرضه می‌کند و آن هم کمک می­کند تا لنفوسیت B آنتی بادی تولید کند. درهر دو مورد یک همکاری دوجانبه صورت می‌گیرد.