تکامل فتوسنتز کننده ها

در اوایل تاریخ تکاملی زمین، مهم ترین موجودات فتوسنتز کننده به صورت سلول های میکروسکوپی غوطه ور در زیر سطح آب های موجود در زیر نور آفتاب بوده اند.

گرچه این موجودات ذخیره انرژی بالایی داشتند، ولی به هنگام تولید مثل و تکثیر، به سرعت منابع معدنی موجود در اقیانوس را مصرف نموده و باعث کاهش شدید آن می‌شدند (همین موضوع کمبود عناصر معدنی ضروری است که امروزه نیز به عنوان فاکتوری محدود کننده مانع از موفقیت هر گونه طرحی جهت بهره برداری از دریاها می شود).

در نتیجه این محدودیت، حیات بیشتر به سمت سواحل گسترش پیدا کرد، مناطقی که غنی از نیترات ها و مواد معدنی حمل شده از نواحی کوهستانی توسط رودخانه ها و و سیلاب ها بودند که به دنبال وقوع امواج دائمی، از سواحل زدوده می شدند.

موجودات فتوسنتزی چند سلولی، در مراحل اولیه تکامل خود، به سواحل صخره ای متصل بودند. این کلبها (Durvillaea potatorum) که هنگام جزر و مد خفیف در روی صخره های موجود در حاشیه سواحل ویکتوریا و تاسمانیا واقع در استرالیا دیده می شوند، مربوط به جلبکهای قهوه ای (رده Phaeophyceae) بوده که ایجاد حالت چند سلولی در این گروه، به طور مستقل از سایر گروههای موجودات زنده تکامل پیدا کرده است.

دندریتیک سل ها

سلول هایی هستند که زوائد دندریتی دارند و می­توانند آنتی ژن را به صورت پپتیدهای خطی به لنفوسیت های T بدن عرضه کنند.

چند عملکرد مهم دندریتیک سل ها:

1) برداشت آنتی ژن 

2) پردازش آن  

3) عرضه آن به T cell ها

 این سلول ها سلول هایی متحرک هستند و از محل ورود آنتی ژن آن را برمی­دارند و در جریان مهاجرت خود فعال می­شوند و در گره‌های لنفاوی و طحال ، آنتی ژن را به لنفوسیت های T عرضه می­کنند.

2 دسته مهم از دندریتیک سل ها :

1) conventional DC : سلول های عرضه کننده آنتی ژن به T cellها

2) Plasmacytoid DC : سلول های ضد ویروس که منبع خوبی از اینترفرون های نوع 1 (آلفا و بتا) اند. (پاسخ دهنده اصلی به عفونت‌های ویروسی)

 

∞                   دندریتیک‌سل ها نیز می­توانند با ترشح سایتوکاین پاسخ ایمنی Adaptive موثر را شکل دهند. 

دستگاه لیمبیک

واژه لیمبیک به معنی مرز و حاشیه است. در ابتدا برای توصیف تشکیلات حاشیه ای در اطراف نواحی نیمکره ای مغزی به کار می رفت. اما امروزه به تمام مدار های نورونی که رفتار هیجانی و احساسی و اعمال هدف دار را کنترل می کنند، اطلاق می گردد. اما این سیستم به طور عمده با هیپوتالاموس و با ساختار های وابسته به آن کار خود را انجام می دهد.

 

 

 

 

 

همان طور که ذکر شد در مرکز سیستم لیمبیک، هیپوتالاموس قرار دارد و با این حال که بسیار کوچک است  از نظر فیزولوژیکی یکی از عناصر مرکزی و اصلی می باشد.

 

 

 

 

 

لیمبیک

پیرامون هستهٔ مرکزی مغز چند ساختار هست که مجموعاً دستگاه کناری نام دارند (شکل سه لایهٔ متحدالمرکز مغز آدمی). این دستگاه روابط متقابلی با هیپوتالاموس دارد و به‌نظر می‌رسد در کنار هیپوتالاموس و ساقهٔ مغز نظارت‌هائی نیز بر رفتارهای غریزی داشته باشد. در جانورانی که دستگاه کناری آنها ابتدائی است (مانند ماهی‌‌ها و خزندگان)، تغذیه، حمله، گریز از خطر، جفت‌گیری و نظایر آن به‌صورت رفتارهای قالبی صورت می‌گیرد، اما دستگاه کناری در پستانداران احتمالاً بعضی الگوهای غریزی را بازداری می‌کند و درنتیجه جانور می‌تواند در برابر تغییرهای محیط، انعطاف‌پذیرتر و سازگارتر باشد.

 

غده هیپوفیز (بررسی تخصصی)

هیپوفیز، یکی از غده‌های موجود در بدن ما است که شبیه یک فندق می باشد، اما همین غده کوچک فندقی، کارهای مهم و حیاتی زیادی را در بدن ما مدیریت می‌کند.

 

 

هیپوفیز در کجا قرار دارد؟

 

 

هیپوفیز غده کوچکی است در زیر مغز و درون حفره استخوان شب پره که 0/5 تا 1/5 گرم وزن دارد. از نظر جنینی دارای  منشا دو گانه عصبی و سلول‌های پوششی است.

 

 

این غده شامل دو قسمت است: بخش قدامی و بخش خلفی.

 

 

بخش قدامی

 

 

این بخش ساختمان غده ای دارد.

 

 

بخش خلفی (پسین)

 

 

بخش پسین هیپوفیز، ساختمان غده‌ای ندارد، بلکه بخشی از دستگاه عصبی است و از اجتماع یک‌سری آکسون تشکیل شده است. اجسام سلولی این آکسون‌ها در هیپوتالاموس مغز قرار دارند.

 

 

هیپوفیز

غدهٔ زیرمغز یا هیپوفی یک غدهٔ درون‌ریز و احتمالاً مهمترین غده درون‌ریز بدن است.

غده زیرمغزی غدهٔ درون‌ریز گرد کوچکی است که در زیر مغز قرار دارد و در تمام مهره‌داران جمجمه‌دار به کف بطن سوم مغز متصل است.

غدهٔ زیرمغزی غدهٔ کوچکی است در زیرِ مغز و درون حفره استخوان پروانه‌ای که ۰٫۵ تا ۱٫۵ گرم وزن دارد. از نظر جنینی دارای منشأ دو گانهٔ عصبی و برون‌پوستی (اکتودرمی) است. این غده شامل دو قسمت است: پَی‌زیرمغزی، نوروهیپوفیز یا زیرمغزی عصبی که در ارتباط با بطن سوم مغزی است و زیرمغزی غده‌ای یا آدنوهیپوفیز.

هیپوتالاموس

هیپوتالاموس برای جانوران مهره‌دار به عنوان مهمترین بخش از مغز تلقی می‌شود که کنترل ثبات محیط داخلی بدن را به عهده دارد. هیپوتالاموس به عنوان بخش کوچکی از مغز است که در انسان فقط 5 گرم وزن دارد. هیپوتالاموس بخش شکمی مغز دوم را شامل می‌شود و در زیر تالاموس واقع شده است. هیپوتالاموس مرکز تنظیم اعمال مختلفی از جمله گرسنگی ، تشنگی ، خواب و بیداری و تنظیم دمای بدن است.

ساختار هیپوتالاموس

هیپوتالاموس را به سه ناحیه تقسیم می‌کنند.

ناحیه کنار بطنی: ناحیه کنار بطنی نازک است و کناره بطن سوم را تشکیل می‌دهد.

ناحیه میانی: در ناحیه میانی تعدادی هسته به ترتیب از جلو به پشت قرار دارند. از بخش شکمی میانی هیپوتالاموس ، ساقه هیپوفیز منشا می‌گیرد.

ناحیه جلویی: ناحیه جلویی ساقه هیپوفیز موسوم به برجستگی میانی است که جایگاه ختم پاره‌ای از نورونهای هیپوتالاموسی است. این نورونها ، مواد هورمونی خود را به داخل برجستگی میانی ترشح می‌کنند که توسط سیستم رگی باب هیپوتالاموس- هیپوفیز جذب جذب و به داخل هیپوفیز قدامی برده می‌شوند.

 در هیپوتالاموس جانبی نواحی هسته‌ای وجود ندارد و نورونهای پراکنده این ناحیه به سوی سیستم لیمبیک و همچنین پایک مغزی روانه می‌گردند.

 

تالاموس

نَهَنج یا تالاموس یکی از سازواره‌های دستگاه کناره‌ای (دستگاه کناره‌ای) در مغز است.

 

تحریک هسته‌های میانی، پسین و پیشین نهنج به دگرگونی در پاسخ‌های احساسی می‌انجامد. ولی اهمیت این هسته‌ها در تنظیم رفتارهای احساسی به واسطه خود نهنج نیست بلکه به چرایی ارتباط این هسته‌ها با دیگر سازه‌های دستگاه کناره‌ای می‌باشد.

تالاموس به تقویت پیام‌های حسی می‌پردازد و آنها را به قشر مخ می‌فرستد.

 

تالاموس مجموعه نورن هایی است به شکل تخم مرغ که در دو طرف بطن سوم و پایین بطن های جانبی قرار گرفته است . ماده سفیدی که به صورت تیغه ای مانند نزدیک به قسمت داخلی تالاموس وجود دارد .و در جلو به دو شاخه تقسیم می شود . تالاموس را به چند قطعه تقسیم می کنند .

 

اعصاب نخاعی

اعصاب نخاعی

 

 

در انسان 21 جفت عصب نخاعی وجود دارد. اعصاب نخاعی به ترتیب از گردن تا کمر قرار دارند و هر یک از آنها به قسمت خاصی از بدن مربوطند. این اعصاب به ترتیب شامل 8 زوج گردنی ، 12 زوج کمری ، 5 زوج خاجی و 1 زوج دنبالچه‌ای است. هر عصب نخاعی پس از آن که از نخاع خارج شد به انشعاباتی تقسیم می‌شود و هر شاخه از آن به بخشی از بدن منتهی می‌گردد. اعصاب کمری و خاجی و دنبالچه‌ای تقریبا به صورت عمودی از نخاع بیرون می‌آیند و یک دسته تارعصبی به نام دم اسب Cauda equine بوجود می‌آورند. ریشه‌های خلفی نخاع از تارهای عصبی حسی و ریشه‌های قدامی آن از تارهای عصبیی حرکتی تشکیل شده است  و قطع شدن آنها به ترتیب باعث ایجاد بی‌حسی یا فلج در اندامهای وابسته می‌شود.

 

 

 

 

 

 

 

 

نخاع

نخاع به صورت یک استوانه طویل و نازک است و در مقطع آن ماده سفید در بخش خارجی و ماده خاکستری در بخش داخلی‌تر قرار دارد. بخش سفید نخاع از اکسونهایی ساخته شده است که سطوح مختلف نخاع را بهم مربوط می‌سازند و ارتباط نخاع و مغز را تامین می‌کنند. رنگ سفید این بخش به علت وجود میلین در اکسونها است. تارهای عصبی بخش سفید به صورت دسته‌های عصبی قرار گرفته‌اند که برخی از آنها جریانهای عصبی را از مغز به سوی اندامها و برخی دیگر امواج عصبی را از اندامها به سوی مغز می‌برند.