نیتروزو اوره ها

یک دسته از آلکیل کننده ها هستند که ساختار اصلی آن ها اوره است که به یکی از نیتروژن های اوره، گروه نیتروزو وصل می باشد که البته ترکیبات متفاوتی دارند. (به عنوان مثال نیتروژن می تواند به یک گروه اتیل کلراید، دو تا گروه اتیل کلراید یا گروه های دیگر متصل باشند. ) این ترکیبات هم باید در داخل بدن شکسته بشوند تا به ترکیبات آلکیله کننده ی فعال تبدیل شوند. در بدن گروه هیدروکسیل به نیتروژنی که نیتروزو ندارد حمله می کند و H متصل به آن را می‌برد. سپس جفت الکترون نیتروژن باعث شکستن ترکیب و ایجاد دو ترکیب جدید می شود.

سپس ترکیب ایزوسیانات ایجاد می شود که عامل کربونیل کننده است. و همینطور هیدروکسی دی آزو هم حاصل می شود که می تواند بشکند و در نتیجه ی شکسته شدن نیتروژن آزاد می شود و یک عمل آلکیله کننده از آن خارج می شود. (با توجه به شکل ، همان ترکیب دارای کربن + که یک کلر دارد، است). این عامل روی DNA گروه های آلکیل قرار می دهد. ( همانطور که گفته شد، به بخش گوانیل دار حمله می کند و کلر هم ترک شونده می باشد. در نهایت یک پیوند اتیلنی ایجاد می شود. )

ایزوسیانات ایجاد شده هم، یک الکتروفیل است که با نوکلئوفیل های روی پروتئین ها واکنش بدهد و پروتئین ها را کارباموئیله کند. مخصوصا در پروتئین هایی که NH₂ اضافی دارند. ( مثلا با داشتن آمینو اسید لیزین)

این ترکیبات به علت ایجاد گروه های آلکیله کننده می توانند کراس لینک های بین رشته ای ایجاد کنند که معمولا این کراس لینک ها بهترین حالت شان بین دو گوانین یا گوانین و سیتوزین است .
اثر دیگر این ترکیبات این است که آنزیم های تامین کننده DNA را به علت ایجاد ایزوسیانات، غیرفعال می کنند.