ایمنی ذاتی مخاطی

 شکلی از ایمنی ذاتی به واسطه این سطوح شکل می گیرد به طوری که سلول های اپی تلیال به واسطه ی اتصالات محکم یا tight junction ها که در بینشان است یک سد دفاعی بسیار قوی ایجاد کرده اند. علاوه بر این در بین سلول های اپی تلیال سلول هایی به نام گابلت یا جامی شکل حضور دارند که با تولید موسین یک باتلاق سیال ایجاد می کنند که از ارتباط و نزدیک شدن هرچه بیش تر عوامل پاتوژن به سلول های اپی تلیال و نفوذ آن به لایه های زیرین جلوگیری می کنند.

گروهی دیگر از سلول ها به نام سلول های پانت داریم که وظیفه آنها تولید پپتید ضد میکروبی، AMPs (Anti Microbial Peptide ) می باشد که مثل کارخانه آنتی بیوتیک سازی عمل و سد خوبی را در برابر پاتوژن ها ایجاد می کند.
از مهم ترین AMP ها می توان به defensin ها اشاره کرد که α defensin در روده کوچک و β defensin در روده بزرگ عمل می­کند.

گفتیم که سیستم ایمنی مخاطی باید یک tolerance نسبی ایجاد کند و در مقابل تمام عوامل میکروبی التهاب ایجاد نشود. برای این کار سیستم ایمنی مخاطی هوشمندی خاصی دارد  و گیرنده های آنتی ژنی در هر جایی ظاهر نشده اند، بلکه فقط در سیتوپلاسم و یا قاعده جانبی سلول های اپی تلیال بیان می شوند تا فقط پاسخ به آنتی ژن و عواملی صورت گیرد که توانسته اند ازسطح سلول های اپی تلیال عبور کنند و راهی برای ورود به لایه های زیرین سطوح مخاطی پیدا کنند. هم چنین سلول هایی که در ناحیه لامینا پروپریا قرار گرفته اند در مقابله با همین سلول ها در بافت های دیگر، بیان کننده های ایمنی ذاتی کمتری دارند.