پارکینسون

در این بیماری، در حرکت کردن مشکل به وجود می آید و اندام ها اصطلاحا خشک می شوند. در واقع متاثر از سیستم دوپامینرژیک است و در این بیماران میزان دوپامین کاهش پیدا می کند. در نتیجه داروهای ضد پارکینسون عموما داروهای دوپامینرژیک هستند. البته چون از لحاظ منطقی و علمی وقتی دوپامین کم می شود استیل کولین افزایش می یابد، به این بیماران داروهای آنتی کولینرژیک هم می‍‍ دهند؛ دیفن هیدرامین، رایفا فنیدین، بایپریدین، بنزآتروپین و ...

مطالعات جدید نشان داده که در این بیماران سیستم کولینرژیک هم تخریب می شود. این درمان را سخت می کند، فرض کنید بیماری که مشکلات حرکتی دارد داروهای آنتی کولینرژیک هم مصرف کند! اما یافته های جدید نشان داد که این بیماران علاوه بر مشکلات جسمی، از نظر فکری نیز تحت تاثیر قرار می گیرند و قدرت درک و حافظه آنها رو به زوال می رود مثل آن چه در آلزایمر اتفاق می افتد ... در واقع بسیار مستعد این هستند که تبدیل بشوند به آلزایمری؛ حالا فرض کنید که به یک بیمار آلزایمری داروی آنتی کولینرژیک بدهیم ...

دارویی که الان داریم تنها برای بعضی مشکلات پارکینسونی خوب است و برای برخی دیگر نه تنها خوب نیست بلکه دیمنشیا را هم بیشتر میکند ... در نتیجه امروزه تلاش میشود که در این بیماران از داروهای آنتی کولینرژیکی کمترین استفاده شود.

حرکاتی که در بیماری پارکینسون در فرد انجام می شوند سه دسته اند:

1. Involuntary

2. Spasmatic

3. Uncoordinated Muscle Movement

در این افراد Cardiac Dyskinesia و Oculogyric Crisis رخ می دهد که در اثر استیل کولین زیاد است. پس داروهای انتی کولینرژیک میدهیم.

هم چنین این افراد به شدت مستعد یبوست اند که برای درمانش از داروهای کولینرژیک استفاده می شود. برای مثال دونپزیل یا رواستیگمین در کنار داروی دوپامینرژیک می تواند موثر باشد.

دارویی به نام Pramipexole هر دو کار را انجام میدهد و روی سیستم سروتونرژیک هم اثر میگذارد.

نکته :

Vascular Dimentia  = Acute confusion state  =   acute brain failure =‌  ددریوم = فقر کولینرژیک، کم شدن استیل کولینی که لزوما با جایگزین کردن استیل کولین درمان نمیشود.

نکته :  بیماران پارکینسونی از یک سو مستعد یبوست و از سوی دیگ مستعد OAB‌ هستند و درمان های مختلفی دیده می شود.