معادله دریک

معادله دریک معادله‌ای است که از آن به منظور برآورد تعداد تمدن‌های فرازمینی قابل تشخیص در کهکشان راه شیری استفاده می‌شود. این معادله در اخترزیست‌شناسی برای جستجوی هوش فرازمینی مورد استفاده قرار می‌گیرد. فرانک دریک استاد بازنشسته نجوم و اخترفیزیک دانشگاه کالیفرنیا، سانتا کروز این معادله را ابداع نمود.

متغیرهای معادله دریک عبارت است از:

که در آن:

N = تعداد تمدن‌های فرازمینی که می‌توانیم با آنها تماس برقرار کنیم. 

و

R* = نرخ متوسط تشکیل ستاره‌ها در کهکشان ما.

fp = نسبتی از این ستاره‌ها که دارای سیاره می‌باشند.

ne = تعداد متوسط سیاراتی که احتمال شکل‌گیری حیات در آنها وجود دارد و به دور هر ستاره دارای سیاره می‌چرخند.

fℓ = نسبت سیاراتی که در طول عمرشان عملاً حیات در آن شکل می‌گیرد به تعداد سیاراتی که احتمال شکل‌گیری حیات در آنها وجود دارد.

fi = نسبت سیارات دارای حیات که می‌توانند حیات هوشمند (تمدن) را دارا می‌باشند.

fc = نسبت تمدن‌های دارای فناوری با علایمی قابل دریافت در کهکشان باشند.

L = مدت زمانی که در آن تمدن‌ها قابلیت برقراری تماس را دارا می‌باشند. (طول عمر تمدن)

به جای تخمین تعداد تمدن های هوشمند که می توانیم با آنها ارتباط برقرار کنیم، محققان تخمین میزنند که چه تعداد تمدن از ابتدای تولد کیهان، وجود دارد. در نگاه اول به نظر میرسد که این دو جمله فقط تفاوت معنایی اندکی با هم دارند ولی اینطور نیست. مجهول بزرگ در معادله دریک متوسط طول عمر یک تمدن است که می توانیم با آن ارتباط برقرار کنیم. اگر موجودات هوشمند بیگانه به طور نمونه، به فناوری ماشینی دست پیدا کرده باشند، مدت ارتباط برقرار کردن با تمدن های دیگر می تواند خیلی کوتاه باشد، در غیر این صورت میتواند طولانی تر باشد.

طول مدت عمر نکته ی قابل بحث است. پرسش فرانک و سالیوان این است که: احتمال اینکه ما تنها موجودات دارای تکنولوژی باشیم، چقدر است؟ اگر سوال را به این گونه مطرح کنیم معادله ی دریک با فرمول A = N_ast * f_bt به هیجان می آید، جایی که (A) تعداد موجودات دارای تکنولوژی که در طول تاریخ جهان قابل مشاهده شکل گرفته اند و (N) تمام مجهولات نجومی و (f) تمام مجهولات بیولوژیکی است، مواردی که همچنان دربردارنده ی برخی از سیاره های مناسب برای پیدایش حیات هستند و همچنین برخی از سیاره هایی که روی آنها حیات هوشمند پدیدار میشود و برخی از تمدن هایی که با گسترش تکنولوژی باعث انتشار سیگنال های قابل ردیابی به فضا می شوند.