در سال ۲۰۱۱، ماهواره Mars Reconnaissance Orbiter سازمان ناسا شواهدی را مبنی بر وجود آب مایع در حال جریان ان شیبها و دیواره حفرات طی ماه گرم در کره مریخ یافت. چنین تصور می شود که این مایع، شدیدا محتوی املاح بوده و به واسطه استقرار در زیر لایه سطحی، از انجماد ناشی از دمای پایین حاکم بر مریخ و همچنین تبخیر ناشی از حضور فشار هوای پایین موجود در این کره در امان مانده است. این یافته ها احتمال کشف حیات در کره مریخ را افزایش میدهد.

به احتمال خیلی زیاد، سلول های اولیه، در نتیجه تجمعات ساده مولکولی ایجاد شده اند

بر اساس تئوری های امروزی، مولکولهای آلی به واسطه اثرات ناشی از صاعقه، باران و انرژی نورانی بر روی گازهای محیطی و یا به واسطه شکافهای آتشفشانی ایجاد شده و در اعماق اقیانوس ها انباشته شده اند. برخی از این مولکولهای آلی، تمایل به تجمع در کنار هم داشته و تشکیل قطراتی شبیه قطرات چربی موجود در آب را می دادند. به نظر می آید که این تجمعات مولکولهای آلی، طلایه دار ایجاد سلولهای قدیمی به عنوان اولین اشکال حیات باشند.

Sidney W. Fox و همکارانش در دانشگاه میامی پروتئینهایی تولید کردند که با گردهمایی در کنار همدیگر، منجر به تشکیل اجسام سلول مانند در داخل آب شدند. این اجسام موسوم به "گویچه های شبه پروتئینی (Proteinoid Microspheres)، به واسطه انباشت مواد شبه پروتئینی دیگر، به آهستگی رشد نموده و نهایتا با ایجاد جوانه هایی باعث تشکیل گویچه های کوچکتر دیگری شدند.

گرچه وی این موضوع را مرتبط با نوعی تولید مثل دانست، ولی موضوع این است که این گویچه ها، سلول های زنده نیستند.

برخی محققین بر این باورند که ذرات رس و یا حتی حبابها به واسطه گردآوری مواد شیمیایی و تغلیظ آنها جهت سنتز مولکولهای پیچیده تر، نقش بسزایی در ایجاد حیات داشته اند.

بر اساس تئوری های موجود، این مولکولهای الی همچنین ممکن است به عنوان منبع انرژی برای اشکال اولیه حیات ایفای نقش کرده باشند.

سلول های قدیمی با ساختارهای شبه سلولی، توانایی استفاده از این ترکیبات فراوان را به منظور تأمین انرژی مورد نیاز خود داشته اند.

با افزایش تکامل و همچنین پیچیدگی ساختار، این سلولها توانایی کنترلی بیشتری را کسب کردند.

با افزایش پیچیدگی، این سلول ها، توانایی رشد، تولید مثل و انتقال ویژگیهای خود به نسل های بعدی (ورانت) را کسب نمودند. این ویژگیها به همراه سازماندهی سلولی، مشخصات متمایز کننده تمامی موجودات زنده روی کره زمین به شمار می آیند.

امروزه تقریبا تمامی موجودات زنده، شامل قارچها، گیاهان و جانوران از یک کد ژنتیکی یکسان جهت ترجمه DNA به پروتئین بهره می برند (فصل ۹ ملاحظه گردد).

بنابراین کاملا واضح به نظر می رسد که حیاتی که ما می شناسیم، تنها یک بار در روی کره زمین پدیدار شده و تمام موجودات زنده دارای یک جد مشترک هستند و آن یک میکروب دارای ساختار مبتنی بر DNA بوده که بیش از 3.5 میلیارد سال پیش زندگی می کرده است.

چارلز داروین در اواخر کتاب منشأ گونه ها این چنین می نویسد: "احتمالا تمام موجودات زنده ای که تاکنون بر روی زمین زندگی کرده اند، از یک شکل ابتدایی ایجاد شده اند که اولین بار بر روی زمین ظاهر شده و حیات را آغاز نموده است".