پویایی رشته های اسکلت سلولی

اسکلت سلولی ساختاری پویا دارد؛ یعنی زیرواحد های پروتئینی می توانند به آن افزوده یا از آن کاسته شوند.

 

 

بیشترین پویایی در ریز رشته ها و ریزلوله چه ها دیده می شود: هر رشته ی منفرد آن ها مرتبا کوتاه و بلند می شود. به عبارت دیگر ریزرشته ها و ریز لوله چه ها پلیمر های تعدلی نیستند؛ یعنی مونومر های آن ها در سلول در تعادل با پلیمر هایشان نیستند.

 این پویایی می تواند به صورت دو پدیده بروز کند : ناپایداری پویا و راه رفتن پیوسته

 

 

در ناپایداری پویا که بیشتر در ریز لوله چه دیده می شود ، هر رشته مدتی رشد می کند (پلیمریزه می شود) و سپس ناگهان کوتاه می شود (دپلیمریزه می شود) و این رفتار را بار ها تکرار می کند. 

در راه رفتن پیوسته ، رشته در انتهای مثبت خود رشد می کند و از انتهای منفی اش کوتاه می شود. در نتیجه گویی رشته در حال حرکتی پیوسته در جهت انتهای مثبت است.

 

 

 

 

ریز رشته ها و ریزلوله چه ها پلیمر هایی تعدلی نیستند ، بلکه پویا هستند.

 پویایی این ساختار ها  وابسته مصرف انرژی (هیدرولیز ATP , GTP ) توسط زیر واحد های آن هاست. این پویایی اجازه می دهد که اسکلت سلولی در صورت لزوم بتواند به سرعت سازمان دهی مجدد شود و شکل و رفتار سلول را متناسب با شرایط محیطی تغییر دهد. 

این پویایی می تواند باعث انجام کار توسط این رشته ها طی پلیمریزاسیون و دپلیمریزاسیون شود.

 همچنین پویایی رشته های اسکلت سلولی جستجوی فضای سلول توسط این رشته ها را تسریع می کند. 

مثلا یافتن سانترومر های کروموزوم ها در میتوز بدون وجود ریزلوله چه های پویا امکان پذیر نیست. این ریزلوله چه ها مرتبا کوتاه و بلند می شوند تا نهایتا سانترومر ها را بیابند.

 

 

لطفا در نظر سنجی وبسایت شرکت کنید و در صورت امکان اندیشه خود را در ارتباط با این مطلب در قسمت نظرات بنویسید.