داخل ائوزینوفیلها و ماستوسیتها گرانولهای سمی وجود دارد که اگر آزاد شوند موجب مرگ کرمهای انگلی میشود. سلولهای ایمنی که دارای گرانولهای سمی در داخل خود هستند باید 2 تا Check point را رد کنند.
ائوزینوفیلها برای آزاد کردن گرانولهای سمی خود نیاز به سایتوکاین دارند به اسم اینترلوکین 5 که توسط TH2 تولید میشود، در این صورت ائوزینوفیلها دگرانوله میشوند. این گرانولها دارای Helminth site هستند که برای کرمها میتواند سمی باشد.
ماست سلها نیز درون خود دارای هیستامین هستند که موجب افزایش جریان خون در ناحیه میشود و باعث میشود تا B Cellهای بیشتری تولید شده تا IgE بیشتری تولید کنند و ائوزینوفیل بیشتری به کمک بیایند. ماست سلها اینترلوکین 4 نیز میتوانند ترشح کنند.
· کرم یا در سطح مخاط وجود دارد مانند آسکاریس و یا گاهی در بافتها میباشد (کرم احشائی) بسته به آن نقش ائوزینوفیلها و ماستوسیتها باهم تفاوت میکنند.
در سال ۲۰۰۷ T-Cell هایی از بررسی بافتهای خودی در بیماریهای خود ایمنی چون MS (خود ایمنی سیستم عصبی) و روماتوئید آرتریت (بیماری خود ایمنی که مفاصل را هدف قرار میدهند) شناخته شدند که با تعداد فراوان وجود داشتند و برای ایجاد آنها نیاز به معجون پیچیده سایتوکاینی بود.
این T-Cell ها به دلیل اینکه مشخص شد IL-17 را تولید میکنند، T-Helper17 نام گرفتند.
نکته: در گذشته به IL-17 که به عنوان سایتوکاینی با اثر آسیب بافتی شناخته شده بود، Orphan cytokine (سایتوکاین یتیم) گفته میشد زیرا سلول تولیدکننده آن مشخص نبود که بعدها مشخص شد IL-17 توسط Th17 ها تولید میشوند.
سوال: Th17 ها با نقشهای منفی شناخته شدند اما نقشهای مثبت آنها در بدن ما چیست؟
پاسخ: 1- عدهای که بر روی عفونتهای قارچی مطالعه میکردند متوجه شدند که افزودن IL-17 به نوتروفیلها باعث تجمع بیشتر نوتروفیلها در محل و بهبود عملکرد آنها میشوند و میدانیم IL-17 توسط Th17 ها تولید میشوند. (بهبود عملکرد نوتروفیلها از طریق ترشح IL-17)
2- سلولهای اپیتلیال نقاط مختلف بدن میتوانند «پپتیدهای ضدمیکروبی یا Anti-Microbial Peptide (AMP)» تولید کنند. اما این سلولها به تنهایی در برابر میکروبها AMP کمی تولید میکنند در صورتی که اگر پیغامی از Th17 ها به این سلولها داده شود باعث تشدید تولید AMP از سلولهای اپیتلیال میشود. (تحریک تولید پپتید های ضد میکروبی از سلول های اپیتلیال)