همکاری فارماکولوژی و ایمونولوژی دستاوردهای زیادی را به همراه داشته است؛ از جمله بحث پیوند اعضا که برخی از آن تحت عنوان «آینده پزشکی »یاد میکنند. میدانیم که در بحث پیوند عضو اگر فرد دهنده و گیرنده از لحاظ MHCیکسان نباشند، پیوند عضو موفقیت آمیز نخواهد بود و پس زده میشود. اما با استفاده از داروهای سرکوب‌گر سیستم ایمنی میتوان با وجود مختلف بودن MHC پیوند را با موفقیت انجام داد. در پیوند عضو از داروهایی استفاده میشود که باید در تمام عمر مصرف شوند و به همین دلیل مدنظر داشتن عوارض جانبی در این داروها بسیار مهم است. نکته‌ی قابل توجه این است که ۵۰ درصد از بیمارانی که پیوند عضو انجام داده‌اند، به دلیل عفونت‌هایی که ناشی از سرکوب سیستم ایمنی است از بین می‌روند. داروهای سرکوب‌گر فقط در پیوند عضو استفاده نمی‌شود و در بیماری‌های خودایمن هم این داروها تجویز میشوند. از دیگر همکاری‌ها بین این دو علم میتوان به بحث آلرژی و داروهای آنتی‌هیستامین اشاره کرد. در این جلسه تمرکز خود را معطوف به داروهای سرکوبکنندهی سیستم ایمنی یا immunosuppressive خواهیم کرد.
پس از معرفی داروی Cyclosporine در سال ۱۹۷۶، قدمهای موفقیت آمیزی در جهت پیوند اعضا برداشته شد. باید توجه شود که تمام پیوندها اگر در کوتاه مدت هم موفق باشند، در بلند مدت پس زده میشوند. زیرا با وجود یکسان بودن MHC که آنتیژن ماژور است، آنتی‌ژن‌های مینور را داریم که در طولانی مدت با ایجاد پاسخ ایمنی بر علیه آنها، پیوند پس زده میشود. در حالتهای مختلف پس زده شدن پیوند یعنی فوقحاد، حاد و مزمن (جلسهی ۱۹) داروها تنها در بخش حاد توانستهاند موفقیتهایی ایجاد کنند؛ چون ما فیزیوپاتولوژی حالت مزمن را نمیدانیم، در این زمینه نمیتوانیم فعالیتی داشته باشیم. ثابت شده است که اگر بیماری رد پیوند حاد را نداشته باشد یا کمتر باشد، به همان نسبت رد پیوند مزمن هم کمتر خواهد بود؛ به همین جهت پیشگیری در رد پیوند حاد به نوعی به جلوگیری از رد پیوند مزمن کمک خواهد کرد.
میدانیم که پاسخهای ایمنی شامل پاسخهای اولیه و پاسخهای ثانویه (که ناشی از فعالیت سلولهای خاطره است) هستند که پاسخ ثانویه جدی‌تر و قویتر است. اثر بخشی داروهای پیوند عضو در سرکوب پاسخ اولیه موفق تر بوده است.
در رد پیوند به دنبال شناسایی آنتیژنی خاص در عضو پیوندی هستیم که سیستم ایمنی به عنوان بیگانه آن را تلقی میکند(که تا حدود زیادی شناسایی شده است) تا با تولید داروهایی که به طور اختصاصی برعلیه آن آنتیژن عمل میکنند به هدفمان که حفظ عضو پیوندی است برسیم و در عین حال کارکرد طبیعی سیستم ایمنی را نیز حفظ کنیم.
داروهای سرکوبکنندهی سیستم ایمنی در پنج دسته قابل طبقه بندی می‌باشند:
