انواع T cell

·       T Cell یا CD4 دارد یا CD8.

MHC I یا MHC II هر دو پپتید را عرضه می‌کنند. در عین حال برای این که T Cell بفهمد CD4 جذب شود یا CD8، به صورتی با CD4 و CD8 سطح T Cell هم مرتبط اند. T Cell با TCR مجموعه ی پپنید و MHC را شناسایی می‌کند و با CD4 یا CD8 هم یک قسمت دیگر از MHC را شناسایی می‌کند. CD8 فقط توسط MHC I شناسایی می‌شود و CD4 توسط MHC II.

CD4 روی تمام T helper‌ها مانند هم و CD8 روی تمام سلول‌های T سیتوتوکسیک هم مانند هم هستند. اتصال CD4 به MHC II و CD8 به MHC I غیر اختصاصی است. اتصال TCR به مجموع پپتید و MHC اختصاصی است.

واکسیناسیون و تحریک لنفوسیت ها

لنفوسیت‌های پادتن‌ویژه براساس ارتباط پادتن با مولکول‌های کلاس 2 MHC انتخاب می‌گردند و باید سلول‌های CD4+T را فعال سازند یا اینکه با مولکول‌های MHC Class I و برای فعال‌سازی CD8+*. و بدین وسیله پاسخ ایمنی سازگار فعال و تقویت می‌گردد. سلول‌های اپیتلیومی کانال هوا، با واکنش با DCها و لنفوسیت‌های T و B پاسخ دستگاه ایمنی را تنظیم می‌کنند. دو زیردسته اصلی DC های ریوی شناسایی شده‌اند؛ آنها عبارتند از DCهای میلوئیدی(mDC) و DCهای پلاسماسیتوئیدی(pDC). دسته اول مسئولیت شناسایی پادتن‌های خارجی را بعهده دارند و پس از شناسایی با بیان CCR7( گیرنده کموکین و محرک مهاجرت به سمت گره لنفاوی)، بالغ می‌گردند. بلوغ بیشتر در گره لنفاوی mDC با ظهور توانایی موثر شناسایی پادتن با بیان CD80, CD86 و MHCI/II‌نمود می‌یابد و به تحریک سلول‌های CD8+ و CD4+T منجر خواهد شد. اما pDCها پس از تولید IFN-a از خاصیت ضدویروسی بالایی برخوردار هستند. pDCها به گره لنفاوی تخلیه‌کننده مهاجرت می‌کنند و با ترشح اینترفرون‌های نوع Iو IL-12، پاسخ Th1 را راه‌اندازی خواهند کرد.

تولرانس محیطی لنفوسیت‌های T

اگر تولرانس مرکزی ناکارآمد بود یا به دلایلی تعدادی لنفوسیت با وجود اتصال به Ag خودی با میل پیوندی بالا، از سطح مرکزی عبور کرده و وارد بخش محیطی می‌شوند، مسیرهای متفاوت تولرانس‌های محیطی وجود دارند:

1-     Clonal Anergy: به عبارتی لنفوسیت T فلج می‌شود یا فریز می‌شود و برگشت‌پذیر نیست. مهم­ترین و اولین اتفاقی است که در بدن برای لنفوسیتی که آنتی­ژن خودی را می­شناسد و فعال می‌شود، می­افتد.

در این فرآیند لنفوسیت T آنتی­ژن خودی را می­شناسد ولی دچار آپاپتوز نشده و نمی‌شود بلکه غیرفعال شده و نمی­تواند به سیستم ایمنی ذاتی و هومورال کمک کند. کل این فرآیند را می‌توان در کلمه Functional Unresponsiveness خلاصه کرد. (آنتی­ژن شناسایی شد اما پاسخ مناسب در برابر آن داده نشد.) لنفوسیت­های T برای شناسایی یک آنتی­ژن و ایجاد پاسخ ایمنی به 2 پیام احتیاج دارند:

الف) شناسایی آنتی­ژن بیگانه‌ی همراه MHC به وسیله TCR ←که این مورد، در این لنفوسیت‌ها اتفاق می‌افتد.R

ب) اتصال رسپتورهای کمک محرک  (costimulatory molecules receptors) سطح لنفوسیت T، به لیگاندهای خود در سطح سلول‌های عرضه کننده آنتی‌ژن (DC، لنفوسیت‌ B و ماکروفاژها) و ایجاد پیام‌های تحریک و بقا در لنفوسیت(full activation) T. مثل اتصال CD28 در T Cellبه لیگاندB7 . اگر CD28 فعال نشود و یا CTLA4 تحریک شود، و یا APC، B7 نداشته باشد، مهار در پاسخ صورت می‌گیرد.[1]

اگر این آنتی­ژن خودی باشد انتظار داریم که این پیام بقا مخابره نشود زیرا سیستم ایمنی ذاتی فعال نشده است و مولکول‌های کمک محرک بیان نشده‌اند.سیگنال دوم برقرار نشده و این لنفوسیت T دچار ناکارآمدی می­شود.

·         با شناسایی مکرر آنتی­ژن‌های خودی توسط لنفوسیت­های T نه تنها مولکول­های کمک محرک بیان نمی­شوند بلکه یک­سری مولکول­های مهارکننده بیان می­شوند که مهم­ترین آن‌ها  CTLA4 است. CTLA4 به جای CD28 روی لنفوسیت T بیان می­شود که به B7 متصل شده و سیستم پاسخ دهی سلول را مهار می­کند. علاوه بر این وقتی لیگاندهای سطح APC مثلB7 به CTLA4 متصل شود، این لیگاند به داخل سلول کشیده شده و تجزیه می­شود. (تجزیه و مصرف B7)

·         CTLA4 با میل ترکیبی خیلی زیاد به B7 متصل می­شود و با CD28 رقابت می­کند. در نتیجه لنفوسیت T فعال نمی­شود.

·         APCها دودسته‌اند: 1- professional (DC و ماکروفاژ) که B7 دارند، 2- non-Professional (سلول‌های سوماتیک مانند اپی‌تلیال) که B7 ندارند و عرضه آنتی‌ژن توسط آن‌ها، تولرانس ایجاد می‌کند.