تفاوتهای سیستم ایمنی ذاتی و اختصاصی

 Specific بودن پاسخ های ایمنی Adaptive وnonspecific  بودن سیستم ایمنی ذاتی. در سیستم ایمنی Adaptive ، سلولهای خاطره (memory) را داریم اما در سیستم ایمنی ذاتی این سلولها را نداریم. Distribution self or non-self برای هردوی سیستم های ایمنی ذاتی و اختصاصی هست، یعنی در حالت طبیعی سیستم ایمنی ذاتی و اختصاصی به آنتی ژن‌های خودی پاسخ نمی­دهند (مگر در بعضی موارد مثل بیماریهای خودایمنی) و توانایی افتراق بین سلولهای خودی و غیرخودی را دارا هستند. مدت زمان بین برخورد میکروب با بدن و پاسخ ایمنی داده شده در سیستم ایمنی ذاتی و اختصاصی متفوت است. به اینگونه که سیستم ایمنی اکتسابی حدود 12 الی 24 ساعت بعد وارد عمل می­شود. در سیستم ایمنی اختصاصی، تنوع پاسخ های داده شده بیش تر است چرا که به علت اختصاصی بودن آن در برابر هر جزء کوچکی هم یک پاسخ متفاوت می­دهد.

پاسخ ایمنی ثانویه : در سیستم ایمنی اختصاصی سلولهای خاطره را داریم که سبب می­شوند در برخورد دوم همان میکروب با بدن پاسخی سریعتر و قوی تر داشته باشیم. (اما در سیستم ایمنی ذاتی به علت عدم وجود سلولهای خاطره ، برخوردهای بعدی درست همانند برخورد اول میکروب با بدن است)

_ سیستم ایمنی ذاتی اولین پاسخ را ایجاد می­کند .
_ سیستم ایمنی ذاتی توانایی تحریک سیستم ایمنی اختصاصی را دارد، یعنی این سیستم ذاتی است که تعیین می­کند در مرحله ی بعدی کدام پاسخ سیستم ایمنی Adaptive به وجود بیاید و باعث ایجاد یک پاسخ ایمنی اکتسابی مناسب تر برای پاسخ دهی به آنتی ژن می­شود.پس اجزای سیستم ایمنی ذاتی از اختصاصی جدا نیست.

الگوهای مولکولی همراه با پاتوژن PAMPs = pathogen associated molecular patterns

ساختارهای میکروبی هستند که باعث تحریک پاسخ های ایمنی ذاتی میشوند. هر دسته از پاتوژنها یک ویژگی و یا الگوی خاصی دارند که توسط سیستم ایمنی ذاتی شناسایی می­شوند .
رسپتورهای شناسایی کننده ی الگو PRRs = pathogen recognition receptors  
رسپتورهای سیستم ایمنی ذاتی که PAMPs ها را شناسایی می­کنند.
PAMPs ها می­توانند ساختارهای متفاوت پروتئینی، کربوهیدرات، اسیدنوکلئیک و.... داشته باشند. که این ساختارها در بدن ما هم هستند اما به علت تفاوتهایی از PAMPs به آنها پاسخ داده نمیشود.در واقع ویژگی های اختصاصی هرکدام از PAMPها سبب میشود تا سیستم ایمنی ذاتی نسبت به اجزای خودی پاسخ ندهد و PAMPs ها در محل هایی از بدن قرار میگیرد که رسپتورها یا PRR های سیستم ایمنی ذاتی، آن مکان ها را بعنوان محل پاتوژن شناسایی می­کنند . پس درواقع 1-نوع این PAMP ها و 2-محل آن­ها درواقع باعث می­شود که سیستم ایمنی ذاتی بتواند این PAMPها را از ساختارهای خودی تشخیص داده شود.

RNA های دو رشته: از ویژگی ویروس های در حال تکثیر هستند، اما در بدن انسان DNA  دو رشته ای را داریم که هرکدام از روی یک RNA تک رشته ای ساخته شده است.

سکانس های CG در DNA : این سکانس ها در باکتریهای غیر متیله ( unmethilated  ) هستند در صورتیکه اگر این سکانس ها در بدن انسان باشند متیله هستند.
پروتئین ها : آغاز پروتئین ها با N-formyl methionin ویژگی مخصوص به پروتئین های باکتریایی است.

الگوهای مولکولی مرتبط با آسیب بافتی DAMP = damage associated molecular pattern
گاهی اوقات آنتی ژنهای شناسایی شده توسط سیستم ایمنی ذاتی، آنتی ژنهای خودی هستند که دارای آسیب بافتی شده اند مثلا به دنبال یک عفونت ممکن است آنتی ژنهای ما تغییر شکل پیدا کنند و یا در شرایطی مانند کاهش خون رسانی به بافت و ایجاد ایسکمی یا سوختگی / تروما و ضربه ی بافت و ...  ، پس آنتی ژنهای خودی تغییر شکل یافته می­تواند سیستم ایمنی ذاتی را تحریک کند. (با استفاده از PRRها)

در سیستم ایمنی اختصاصی ، بر روی سطح B cells  ، BCR  و بر روی سطح T cells ، TCR را داریم و هر کلون هم رسپتور آن با کلون های دیگر متفاوت است. در سیستم ایمنی ذاتی تمام رسپتورها (PRPs)شبیه به هم هستند که شامل انواع زیر میشود: 
Toll like receptor _ N-formyl methionine receptor _ Mannose receptor _ یا رفتگرScavenger receptor