مترونیدازول

مترونیدازول
اثر ضد آمیبی خوبی دارد.
یک ترکیب نیترو ایمیدازول است. (5-نیترو ایمیدازول)
نیتروایمیدازول ها به طور کلی دارای خواص ضد آمیب، ضد باکتری های بی هوازی و گرم مثبت و گرم منفی و اثرات ضد انگل هستند.
نیتروایمیدازول ها دارای اثرات بالقوه تراتوژنیک هستند. تراتوژنیسیته مترونیدازول در موش ثابت شده ولی هنوز هیچ موردی از ترتوژنیسیته‌ی آن در انسان گزارش نشده است.
داروی بسیار خوبی است، عوارض جانبی آن کم است و در موارد مختلفی مورد استفاده قرار می­گیرد.

گریزئوفولوین

Griseofulvin یک آنتی بیوتیک ضد قارچ است که توسط یک قارچ به‌دست می­آید که دارای سیستم اسپایرو است.

به‌صورت خوراکی به کار می­رود چون بصورت موضعی نفوذ خوبی به قسمت هایی از ناخن که دچار عفونت شده ندارند.
مزیت آن این است که در سلول های ناخن تجمع پیدا می­کند و باعث بروز اثر طولانی مدت می­شود. کم و بیش در ایران بصورت قرص تجویز می­شود.
 کربنی که در دو حلقه مشترک است باعث شده که این سیستم یک سیستم اسپایرو (اسپایرو یعنی حلقه هایی که در یک مرکز با هم مشترک اند) باشد.
اثرات ضد قارچی آن از طریق اتصال به میکروتوبول ها در حین تکثیر سلولی و جلوگیری از کامل شدن فاز های تکثیر سلولی است که باعث مرگ سلول قارچی می­شود.
عوارض جانبی این ترکیب زیاد است؛ عوارض پوستی (قرمزی) ، عوارض گوارشی (اسهال و حالت تهوع)، عوارض عصبی دارد.  

ولی با این حال بیماران این دارو را خوب تحمل می­کنند.
زمانی پزشکان سراغ گریزئوفلووین می­روند که درمان موضعی با موفقیت صورت نگیرد.
 البته درمان توام هم امکان پذیر است.
گریزئوفلووین همراه با غذای چرب جذبش افزایش پیدا می­کند.

سیکلو پیروکس ال آمین (cyclopyrox olamine)

ترکیب ضد قارچ ( ضد کاندیدا) است که با اتانول آمین همراه است به همین دلیل به آن سیکلو پیروکس اُل آمین می­گویند.
ساین دارو در عفونت های درماتوفیتی و کاندیدیایی به کار می­رود.
تمام ضد قارچ های موضعی که تا الان نام بردیم و هم چنین این ترکیب، در درمان عفونت قارچی ناخن که به آن اونیکومایکوزیس می‌گویند و در درمان عفونت های درماتوفیتی قابل استفاده هستند.
این ترکیب باعث تداخل در انتقال آمینواسید ها در قارچ می­شود و باعث مرگ سلول می­گردد. (ایجاد تداخلات در غشا)

داروهای ضد قارچ و داروهای ضد انگل و ضد آمیب

isavuconazole

در این دارو فلوئور از موقعیت 4 به موقعیت 5 انتقال یافت قبلا تصور می‌شد که فلوئور فقط باید در موقعیت های دو و چهار باشد ولی این ترکیب ثابت کرد که میتوان دی فلورو را به صورت دو پنج داشته باشیم.

بنابراین اگر استخلاف های حلقه آروماتیک مشخص نبود واز ما خواستند اتم هایی اضافه کنیم می‌توانیم دو و چهار دی فلورو، دو چهار دی کلرو و دو پنج دی فلورو را قرار دهیم.

 

 

 نام داروی جدید  isavuconazole است.

طیف اثر خوبی دارد به خصوص برای بیماری هایی که درمان خاصی برای آن ها وجود ندارد مانند آسپرژیلوس تهاجمی، موکورمایکوزیس و کاندیدیازیس تهاجمی که از موارد مصرف دارو است.

موارد استفاده این دارو خیلی کم است، شرکت هایی که کشف دارو می کنند به دنبال داروهایی که پر مصرف و دارای صرفه اقتصادی هستند می باشند و به دنبال این دارو ها نمی روند. بنابراین دولت ها بودجه یا جایزه ای را برای این دارو ها تعیین به این دارو ها  orphan drug (داروهای یتیم) میگویند مثل دارو های ضد مالاریا. در سال 2014 دو شرکت به صورت مشترک دارو را کشف کردند و جایزه گرفتند.

پرودراگ و فرمولاسیون isavuconazole

در فرمولاسیون isavuconazole مشکلی وجود دارد. تلاش های زیادی انجام گرفت تا بتواند به صورت وریدی تزریق شود چون به بیماری که دچار کاندیدیازیس تهاجمی یا بیماری خطرناک است نمی‌توانیم دارو را به صورت خوراکی بدهیم و منتظر جذب باشیم بنابراین از آن پرو دراگ زیر تهیه شد.

نام این ترکیب Isavuconazonium sulfate است:

[2-[1-[1-[(2R,3R)-3-[4-(4-cyanophenyl)-1,3-thiazol-2-yl]-2-(2,5-difluorophenyl)-2-hydroxybutyl]-1,2,4-triazol-4-ium-4-yl] ethoxycarbonyl-methylamino] pyridin-3-yl] methyl 2-(methylamino)acetate; hydrogen sulfate

که این pro-drug بصورت نمک است و قاعدتاً بصورت محلول مصرف می­شود. تری آزول در این قسمت به صورت نمک هیدروژن سولفات درمی‌آید. ازت نشان داده شده جاییست که از آن نمک تهیه می شود.

نحوه تجزیه پرودراگ isavuconazole

در خون آنزیم های استراز وجود دارد که به باند استری حساس هستند و در اکتیو سایت خود یک CH3 و OH باقی مانده سرین دارند که استر را هیدرولیز می‌کند. به محض ورود به خون عملیات آغاز شده و در نهایت ایساووکونازول آزاد می شود.

علاوه بر آزاد سازی ایساووکونازول، ترکیب زیر که پایداری مناسبی دارد نیز تولید می شود.

·         تا حد الامکان این دارو در مواردی که بتوان از سایر داروها برای بیماری استفاده کرد، مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، تا برای درمان این بیماری حفظ بشود و در واقع مقاومت به‌وجود نیاید.

نام تجاری این دارو Cresemba می­باشد. معمولاً تولید کنندگان بخاطر استفاده اندک این دارو، به سراغ آن نمی­روند. تحقیقات روی این بخش، هنوز هم ادامه دارد به این‌صورت که دارو­های ضدقارچ سنتز شده را با غلظتهای مختلف در محیط کشت حل می‌کنند یا اینکه بصورت دیسک، در محیط کشت قرار می­دهند. سپس با محیط کشتِ بدون دارو، مقایسه می­شود. (کشت کردن قارچ­ها هم راحت است.)

·         مثلا مایکونازول (miconazole)  نیترات که ساختاری ساده دارد به همین صورت است و در مایکونازول نیز، از ازت جهت تولید نمک استفاده می شود.

·         بصورت کلی، هر ترکیبی که ایمیدازول یا تری­ آزولِ دست نخورده دارد و یک قسمت هم در ترکیب دارای یک حلقه آروماتیک است؛ خاصیت ضدقارچی دارد. (کم یا زیاد)

تتراسایکلین ها

تتراسایکلین‌ها آنتی بیوتیک هایی هستند که دارای 4 حلقه می‌باشند.
در اصل به ترکیباتی که از راه طبیعی از محیط کشت یک میکروارگانیسم دیگر بدست آمده اند، آنتی بیوتیک می‌گویند.
 ولی در اصطلاحِ ترکیباتِ ضد باکتری، گاهی اوقات به سولفونامید‌ها هم که طبیعی بدست نیامده اند، آنتی‌بیوتیک گویند. کینولون ها هم ترکیب مادر (اصلی‌شان) سنتتیک بوده و در آزمایشگاه کشف شده ولی به آنها نیز آنتی بیوتیک می­گویند.
اما مفهوم اصلی آنتی بیوتیک این است که به طور طبیعی حاصل از متابولیسم یک میکروارگانیسم باشد. به همین علت بهتر است در مورد واژه شناسی و اصطلاحات مربوط به این موضوع سخت گیری نشود. تتراسایکلین ها اولین بار در سال 1945 در بررسی روی خاک های مختلف که احتمال وجود میکروارگانیسم‌هایی که ترکیبات ضد باکتری تولید می‌کنند، کشف شد.
دانشمندانی که در این زمینه فعالیت می­کردند، خاک های مختلفی از کشورهای مختلف کشت می­دادند تا گونه هایی از استرپتومایسز توانستند ترکیبی را ترشح کنند که دارای یک چنین ساختارهایی بود.
اولین ترکیبی که خاصیت دارویی از خودش نشان داد و کشف شد، کلروتتراسایکلین(chlortetracycline)  بود (که دارای اتم کلر در ساختار خود می­باشد) و بعد از آن تتراسایکلین ها کشف شدند.

رادیو اپک ها

موادی که از آن‌ها به عنوان ماده‌ی حاجب استفاده می‌شود می‌بایست ویژگی‌های یک دارو را داشته باشد.

اولین شرط برای استفاده از این مواد، حاجب بودنشان است و باید عدد اتمی و دانسیته لازم را داشته باشد و باید ترکیب پایداری باشد تا در بدن شکسته نشود. همچنین نباید اثر فارماکولوژی خاصی داشته باشد. این ماده در حقیقت باید در بافتی خاص تجمع یابد و از جذب نور ممانعت کند تا بخاطر ایجاد این contrast امکان تشخیص را فراهم سازد. همچنین نباید سیستم ایمنی را تحریک کند. (حساسیت‌زا نباشد.)

سه دسته از این مواد(رادیواپک‌ها): فلزات سنگین و املاح آنها، روغن‌های یون‌دار، ترکیبات یددار آلی

فلزات سنگین

۱-از مهمترین آن‌ها فلز tantalum است که با دانسیته‌ی بالا، نسبت به طلا و سرب بهتر است. این ترکیب با بافت‌های بدن تداخلی ایجاد نمی‌کند و هم به صورت خوراکی و هم تزریقی استفاده می‌شود.

همچنین برای استفاده از آن به شکل استنشاقی، باید فرم آیروسول آن مورد استفاده قرار گیرد و برای استفاده از آن شکل خوراکی سوسپانسیون آن مصرف می‌شود. کاربرد آن در برونکوگرافی (عکس‌برداری از برونش‌ها) است.

در استفاده از آن، اندازه‌ی ذره‌ای اهمیت دارد. چون باید در بخش های درونی برونش‌ها نفوذ کند و نفوذپذیری آن افزایش یابد تا تصویربرداری بهتری را سبب شود و باید با سرعت و در زمان مناسبی از بدن دفع شود. (پس از عکس‌برداری سریعا دفع شود.)

عوارض: اگر اندازه‌ها مناسب نباشند یا از نیمه عمر آنها گذشته باشد، خطر آمبولی وجود دارد؛ به علت aggregation ایجاد می‌شود.

دفع این ترکیبات از طریق ciliary activity (فعالیت مژه‌ها و سرفه) است.

۲- سولفات باریم:

به عنوان نمک نامحلول در سیستم گوارشی و تنفسی استفاده می‌شود. در روش  استعمال گوارشی از سوسپانسیون آن و در استعمال تنفسی از آیروسل آن استفاده می‌شود.

 عوارض: خطر فولیکوله شدن و انسداد.
ویسکوزیته آن هم مهم است که بتواند غلظت و پوشش مناسبی از ماده را ایجاد کند. (0/01 gr/cm²)

۳- بیسموت ساب نیترات (Bithmut subnitrate):

 قبلا از ۲ ترکیب بالا در سیستم گوارشی مورد استفاده قرار می‌گرفت ولی سمیت ایجاد می‌کرد و کنار گذاشته شد. (متوجه شدند که اشکال سمیت از بیسموت است و آن را کنار گذاشتند؛ اگر اشکال از نیترات بود، ممکن بود تا با ترکیب دیگری جایگزین شود.)

۴- ferrites:

اکسید های آهن هستند (Fe₂O₃ و Fe₃O₄).برای عکسبرداری از دستگاه گوارش و تنفس است. برای ایجاد غلظت مناسب اندازه‌ی ذرات مهم است و معمولا عوارض خاصی ندارند.

۵- شلات کننده ی فلزات:

این مواد با جمع کردن فلزات سنگین، عمل خود را انجام می‌دهند. این ترکیبات،safety مناسبی ندارند اگرچه در MRI، در بعضی از این ترکیبات به خاطر ویژگی های دیگری استفاده می‌شود.

۶-tantalum oxide:

خاصیت حاجب بودن آن کمتر از tantalum است ولی سمیتی مشابه آن دارد.

از این ترکیب برای عکسبرداری از دستگاه گوارش و تنفسی استفاده می‌شود.

۷-thorium dioxide: دارای خاصیت رادیواکتیویته است و در بدن احتباس می‌یابد.(استفاده در بیماران خاص سرطانی)

روغن‌های یددار: خود روغن‌ها خاصیت حاجب ندارند ولی بخاطر وجود ید، در مواد حاجب استفاده می‌شوند.

(ید عدداتمی بالایی دارد و می‌تواند contrast ایجاد کند.)

در عکسبرداری از اسیدهای چرب غیر اشباع که دارای یک یا دو پیوند دوگانه هستند استفاده می‌شود.

اگر این اسیدهای چرب را با HI واکنش دهیم به ازای هر پیوند دوگانه یک  I(ید) اضافه می‌شود و اسیدهای چرب اشباع شده‌ی یددار را به وجود می‌اورد.  
استرهای اسیدچرب یددار(اسید چرب متصل به گلیسرول) 
استرهای اتیل یددار (اسیدچرب یددار به شکل استراتیل استفاده می‌شود.)←ویسکوزیته کمتر و بهتر           

نکته: این ترکیبات سریع تجزیه شده و ید خود را از دست می‌دهند.

کاربرد:تصویر‌بردری از لنف، در سرطان بیشتر برای دارورسانی استفاده می‌شود. (به علت ایجاد آمبولی امروزه کمتر استفاده می‌شوند.)

مهمترین دسته رادیواپکها :

ترکیبات آلی یددار (ید به شکل نمک سدیم یدید وجود دارد) به شکل IV استفاده می‌شود:

۱-سریع منتشر می‌شود و قدرت پایداری آن بالا نیست (بخاطر حلالیت بالا). همچنین به دلیل تجمع در غده‌ی تیروئید، سمیت ایجاد می‌کند.

پس مصرف یون به عنوان ماده‌ی حاجب به شکل یونی و معدنی ‌با عوارضی همراه است؛

از این رو، ید را به شکل مواد آلی در می‌آورند. بهترین حالت برای استفاده‌ی ید در ترکیبات آلی، اتصال آن به حلقه‌ی بنزن است.

اگر ۶ ید را به حلقه‌ی بنزن متصل کنیم، ترکیبی بدست می‌آید که کاملا لیپوفیل و نامحلول در آب است و بی‌خاصیت می‌باشد.
(پس نمی‌تواند تجمع حاصل کند و جذب نور را کاهش دهد و برای عکس‌برداری مناسب باشد.)

از این رو از ۳ ید در ۳ موقعیت استفاده می‌کنیم و سه جایگاه باقیمانده را برای گروه‌های زیر منظور می‌کنیم:

۱-گروهی که بتواند حلالیت آب را افزایش دهد. 
(مثلCOO^-Na⁺) (COOH ای که نمک شده و حلالیت مناسب ایجاد می‌کند.)
 (یا یونیزه کردن، حلالیت افزایش می‌یابد.)

۲-قراردادن گروهی که بتواند در خصوصیات فارماکولوژیکی و فارماکوکینتیکی نقش ایفا کند.

۲و۴و۶ ـ تری یدو بنزوئیک اسید (هسته‌ی بنزنی) ← هسته‌ی اصلی مواد رادیواپک (آلی یددار)

اما این برای ایجاد صِرف حلالیت مناسب، کافی نیست. زیرا ترکیبات حاجب باید به اسمولاریته ی بدن نزدیک باشند؛ اما ترکیب بالا در صورت یونیزه شدن، ایجاد ترکیبات یونی می‌کنندکه این ترکیبات یونی، اسمولاریته‌ی بالایی دارند.

پس باید از ترکیب‌های غیر یونی استفاده شود. (یعنی گروه اسید نداشته باشیم تا به شکل یون در نیاید.) بجای آن از گروه‌های پلار(polar) استفاده کنیم. مثل قند با گروه‌های هیدروکسی تا حلالیت را با آنها جبران کنیم و هیدروفیلیسیته را بالاببریم.

·         نسل اول این ترکیبات یونی بودند. (سمیت بیشتر بخاطر اسمولاریته‌ی بالا و واکنش یون ها با پروتئین های بدن)

·         نسل دوم ، مونومر های غیر یونی بودند.

·         نسل سوم، دیمربودند.(یونی ـ تک یونی ـ غیر یونی)

توجه: البته هسته‌ی دیگری برای رادیواپکها وجود دارد و آن هسته‌ی پیریدونی است. (علاوه بر هسته‌ی بنزنی)

← هسته‌ی پیریدونی ← دو جایگاه اتصال دارد← گروه های اضافه شده روی آن، هم در حلالیت و هم در خاصیت فارماکولوژیک نقش دارند.

 Rیا اسید است که به صورت یونیزه در می‌آید (در نسل های پایین‌تر) یا به صورت گروهی بسیار هیدروفیل است که حلالیت را جبران می‌کند.

اما نکته‌ی قابل توجه آن است که گروه هیدروفیل می‌تواند غیر مستقیم  به حلقه وصل شود؛ یعنی با یک واسطه‌ی کربونیل یا با واسطه‌ی یک نیتروژن به حلقه وصل شود.

گروه‌های X,Y هیدروفیل اند و مهمتر از آن، سعی دارند در خصوصیات فیزیکو شیمیایی ترکیب و در خصوصیات فارماکولوژیک آن دخالت کنند.

با تغییر گروه‌های R,X,Y می‌توان محل مصرف دارو ( عکسبرداری از کبد،روده،ریه و عروق لنفاوی و...) و همچنین فرم تجویزی آن (خوراکی، تزریقی) و ... را تعیین کرد

مهار کننده های Heat shock protein 90

-HSP 90  یک پروتوئین کیناز است و به عنوان یک chaperone مولکولی عمل میکند.

- HSP 90 برای بقای سلول ها ضروری است و با مهار این پروتئین، مکانیسم های دفاعی سلول مختل شده و احتمالا به مرگ سلولی رخ میدهد.

- با خیلی از پروتئین های تومور به صورت انتخابی تداخل میکند در نتیجه مهار کردن HSP 90  بسیار می تواند موثر باشد.

- هم چنین این پروتئین  در folding سایر پروتئین ها نقش دارد و می تواند پروتئین هایی تولید کند که جهش یافته اند.

- سلول های مقاوم شده حاوی پروتئین های جهش یافته اند و در فرآیند folding بیشتر به HSP 90 تکیه میکنند.

- هدف قرار دادن HSP ممکن است علیه سلول های تومور که به سایر دارو ها مقاوم شده اند، موثر باشد.

- سلول های مقاوم شده احتمالا به مهارکننده های HSP 90 آسیب پذیرتراند. مهارکننده ها به محل اتصال ATP متصل می‌شوند.

گِلدانامایسین (Geldanamycin) به عنوان lead compound می‌باشد که یک فراورده طبیعی بوده و یک مهارکننده قوی است و دارای گروه های Urethane و Quinone است که گروه urethane برای فعالیت حیاتی است و گروه Quinone واکنش پذیر است.

به محل اشغال آدنین متصل می‌شود و دارای حلالیت کمی در آب است.

پروتئین کیناز ها

عوامل متعددی باعث ایجاد سرطان می شوند.

مثلا تولید بیش از اندازه یا فعالیت زیاد پروتیین کینازها میتواند باعث سرطان شود.

پروتئین کینازها در تکثیر سلولی زیاد مورد استفاده قرار می گیرند، می توانند پروتیین های دیگر را فسفریله کنند.

پروتیین کینازها دسته های مختلف دارند و به تعداد زیاد در سلول ها وجود دارند.

محل عمده فعالیت آن ها در سیتوپلاسم است.

داروهای آنتی متابولیت

متابولیت: ترکیباتی اند که در واکنش­های شیمیایی بدن مورد استفاده قرار می­گیرند.

آنتی متابولیت ها : ترکیباتی اند که شبیه متابولیت­ها هستند ولی زمانی که وارد واکنش می­شوند، عملکرد آن­ها متفاوت است و گاهی باعث مهار آنزیم ها یا مسیرهای شیمیایی می­شوند.

اگر به ترکیبات متابولیت نگاه کنیم و ساختار آن­ها را مورد بررسی قرار دهیم، می­توانیم آنتی متابولیت­های مختلفی را طراحی کنیم.

به طور مثال : فولیک اسید یک فاکتور رشد است که در سلول­های در حال رشد به شدت نیاز است.

علت آن نیز این است که فولیک اسید یک عامل اضافه کننده یک تک کربن به مولکول­های بیوشیمیایی، به ویژه نوکلئوتید­ها در ساخت DNA، است و به این ترکیب در سلول­­ها نیاز است.

vinca alkaloids

دسته ی دوم از ترکیبات آنتی میکروتوبول، آلکالوئید های vinca هستند.
محل اتصال این ترکیبات با ترکیبات تاکسان ها متفاوت است. محل اتصال آن ها در تتراتوبولین ها نزدیک  GTP-binding site میباشد.
این ترکیبات وقتی که شناسایی شدند، اثرات مختلفی از آن ها در طب سنتی دیده شد.
از آن ها در درمان دیابت، پرفشاری خون استفاده شد. بعدا متوجه شدند که این ترکیبات اثر ضد سرطان هم دارند.
این ترکیبات از یک گیاه استخراج میشوند که معمولا در ایران وجود ندارد و مخصوص کشور های خاصی می‌باشد که از آنجا آورده اند و در ایران نیز کشت داده اند و توانستند این ترکیبات را در حد خیلی کم از آن ها جدا کنند ولی خیلی مقرون به صرفه نیست، باید حتما محلی باشد که به میزان زیاد کشت داده شود و بتوان این ترکیبات را استخراج کرد.
بیش از 70 نوع آلکالوئید در این دسته شناسایی شده اند ولی در این 70 نوع مهم ترین دسته ها، دسته های vinblastine و vincristine میباشد.

ترکیبات دیگر مثل vindesine, vinorelbine, vinflunine ترکیبات نیمه صناعی هستند و از تغییر در ترکیبات دیگر به وجود آمده اند.
مهم ترین استفاده ی این ترکیبات در لوسمی ها میباشد.
در انواع لوسمی ها و هم چنین در سرطان سینه و شش ها از این ترکیبات استفاده میشود.
ساختار آن ها بسیار شبیه  هم می باشد و تغییرات اندک دارند.
در اینجا حلقه های ایندول به صورت دیمر به هم متصل شده اند البته دو بخش دیمر شبیه به هم نیست و متفاوت است.
 در بعضی از قسمت ها هم حلقه ممکن است باز شده باشد.
گروه هایی که در این ترکیبات وجود دارد: N-متیل، N-فرمیل، هیدروکسی اتیل می‌باشد.

بعضی از ترکیبات فاقد گروه هیدروکسی و اتیل هستند و به جای آن 1و1 دی فلوئورواتیل قرار داده شده است.
همانطور که گفتیم مکانیسم اثر آنها روی توبولین ها میباشد. این دسته باعث مهار پلیمریزاسیون میشوند.
در این صورت ساختار میکروتوبول را تحت تاثیر قرار میدهد، در حقیقت آن ها را ناپایدار میکند و وقتی میکروتوبول ناپایدار میشود، نمیتواند فعالیت خودش را انجام دهد.
محل خاصی وجود دارد که این ترکیبات به آنجا متصل می‌شوند به نام vinca-binding site.

اگر به چرخه ی سلولی نگاه کنیم، این چند ترکیبی که ملاحظه کردیم، هر کدام روی بخشی از چرخه ی سلولی اثر گذار هستند. مهم ترین زمانی که معمولا یک سلول می-گذراند بخش G1 است؛

یعنی سلول وارد G1 میشود و در G1 باقی میماند تا بخواهد تکثیر شود تا اینکه وارد مرحله ی S می‌شود.

مرحله ی S معمولا زمانش بین 2 تا 6 ساعت است.

مرحله ی G2 بین 2 تا 32 ساعت است و مرحله ی M از همه کوتاه تر است و بین نیم تا 2 ساعت است.

مراحل تاثیر گذاری ترکیبات در چرخه ی سلولی با هم متفاوت میباشد برای مثال آنتی متابولیت ها معمولا در مرحله ی S اثر می‌گذارند.

مهمترین عارضه ی جانبی این ترکیبات، ریزش موی سر می‌باشد.
 از عوارض دیگر این ترکیبات تضعیف سیستم مغز استخوان، یبوست، بی حسی دست و پا، آنمی ، درد های شکمی، خون ریزی یا خون مردگی می‌باشد.