بررسی دستگاه و ابزار ها و مقایسه استنشاق واکسن از طریق بینی و ریه

القای پاسخ ایمنی قوی از سوی موکوز که قادر است که از استقرار عوامل عفونی و شروع هجوم آن ها اجتناب کند، اگر چه یک هدف مناسب برای بهبود واکسن هاست اما یک چالش نیز می باشد.

در این بخش ما مقایسه ای انجام خواهیم داد بین واکسن‌های ریوی و بینی. که در این راه از یک مدل شبیه سازی شده لنفاوی گوسفند استفاده می کنیم.

رهایش دماغی و ریوی دارو (شرح و تفاوت‌ها)

واکسن‌های استنشاقی

البته امروزه واکسن های استنشاقی در برخی از موارد بکار برده می شوند. به عنوان مثال واکسن درون‌مداغی MedImmune به نام FluMist واکسنی است که بدرون دماغ اسپری می‌شود و شخص را مصون می‌سازد و از این رو نیاز به استفاده از سوزن‌ها و بازو‌های دردناک را رفع می‌کند. با این حال موضوع جذاب‌تر، توسعه فرایند رهایش واکسن ریوی(یعنی واکسن‌هایی که در ریه‌ها رها می‌گردند) است. چنین روشی در دهه اخیر به دلیل عدم استفاده از سوزن و همچنین ایجاد مصونیت در برابر ورود پاتوژن‌های بیشتر بشدت موردتوجه قرار گرفته است. ریه یک موتورخانه ایمونولوژیک است که چندان بررسی نشده است. از لحاظ نظری می‌توانیم از سوزن‌ها اجتناب کنیم و واکسن‌ها را صرفاً تنفس کنیم(با تنفس بدرون ریه ببریم). بیماری موردنظر ما که واکسن‌های استنشاقی برای آن طراحی می‌شوند، سرخک است. این بیماری همچنان یکی از دلایل مهم مرگ و میر کودکان در سراسر جهان است.

آینده استنشاق پودر خشک

در 1995 نوشتند و خواندیم که : احتمالاً افشانههای پودر خشک چنددوزی نشانه موج جدیدی از رهایش اورسل پودری خواهند بود. امروزه(بیست سال بعد) هیچگونه DPI فعالی در بازار موفق نبوده است. اولین تحقیقات درباره چشم‌انداز امیدوارکننده داروهای اورسلی برای ژن و پپتیددرمانی نیز در اوایل دهه 1990 منتشر شدند. براساس پیش‌بینی‌ها، فرمولاسیون‌های بهینه در آینده نزدیک با دستگاه‌های اصلاح‌شده رهایش اورسل ترکیب می‌شوند و دوز‌های تکرارشونده را ممکن می‌سازند. دوباره بیست سال بعد بازهم مشخص گردید که هنوز هم به دستگاه‌های اورسلی کارآمدتری نیاز دارند، فرمول‌ها باید ایمن‌تر باشند و بایستی از لحاظ دسترسی زیستی بهبود داده شوند.

موتاسیون ایمونولوژیکی ویروس ها

اما گاهی تغییرات به جای سیستم ایمنی در خود میکروب رخ می­دهد مثل موتاسیون، ولی این تغییرات میکروبی گسترده­تر از موتاسیونِ به­تنهایی هستند. انواع تغییراتی که در میکروب رخ میدهد:

1.      

 )Multiple antigenic variants تغییر در سطح گونه) 

یک میکروب به تنهایی تغییر نکند ولی کل خانواده­ی آن میکروب در طی زمان تغییر کند به­عنوان مثال پنوموکوک این­گونه است. در سطح پنوموکوک­ها کپسولی وجود دارد که در سطح این کپسول، آنتی­ژن­هایی قرار دارند. مشکل اینجاست که هر پنوموکوکی را از هرجایی بگیرید، ظاهر متفاوتی دارد (یعنی در روند تکامل، ظاهر خود را تغییر داده­اند.)اگر با یک پنوموکوک آلوده شویم علیه Ag آن در بدن Ab تولید میشود که سلول از طریق اپسونیزه کردن،فاگوسیت میشود.اما مدتی بعد که با یک پنوموکوک دیگر با Ag جدید رو به رو شویم،Ab قبلی موثر نخواهد بود.

ویروس سرماخوردگی هم اینگونه است. Rhinoviruses مهم­ترین عوامل گروه سرماخوردگی­اند. این ویروس­ها بسیار متنوع­اند و آنتی­ژن­های متفاوتی دارند، از این جهت علیه آن­ها نمی­توان واکسن تولید کرد.

2.      Antigenic shift/drift :

 وقتی رخ می­دهد که موتاسیون در خود عامل بیماری­زا اتفاق بیافتد که مشهورترین مثال آن HIV است.موتاسیون­های کوچک که باعث تغییرات کوچک در آنتی­ژن­های یک پاتوژن می­شوند، اصطلاحا به آن­ها Drift گفته می­شود که خیلی از ویروس­ها آن را شامل می­شوند، مانند ویروس آنفولانزا روی سطح ویروس آنفولانزا هم آگلوتینین وجود دارد ه گیرنده آن روی سطح سلول های تنفسی است،میکروب وارد سلول شده و عفونت ایجاد میکند.در بدن علیه هم آگلوتینین،آنتی بادی تولید میشود که باعث نوترالیزه کردن و مانع اتصال آن به سلول هدف میشود.ویروس برای مقابله با این عمل درژن مربوط به هم آگلوتینین موتاسیون های کوچک(drift )انجام میدهد با این کار شکل هم آگلوتینین عوض شده و آنتی بادی نمیتواند به ان متصل شود.  متاسفانه آنفولانزا یک کار دیگری هم انجام می­دهد که Shift نامیده می­شود. Shift به این معناست که اگر به عنوان­مثال ما دو ویروس آنفولانزا داشته باشیم که هرکدام برای یک موجود دیگر باشند، اما هردو یک سلول را آلوده کرده باشند، این دو می­توانند با یکدیکر ترگیب شده و یک موجود جدید با آنتی­ژن­های جدید ایجاد کنند و این بسیار خطرناک است و پاتوژنیسیتی بالایی دارد و گاهی باعث میشود کل گونه نسبت به آن حساس شوند، زیرا مقابله با آن دشوار است.شیفت آنتی ژن فقط در آنفولانزا وجود دارد. اما drift در بسیاری از سلول ها انجام میشوداین نگرانی در مورد انواع آنفولانزای خوکی،انسانی و پرندگان(avian ) وجود دارد.(اصل ویروس آنفولانزای  swine است اما میتواند سایر گونه هارا هم آلوده کند.)گاهی یک میزبان توسط دوتا از این ویوس ها آلوده میشوند که یک ویروس جدید chimeric تولید میشود که تا الان وجود نداشتته و اهمیت آن در این است که هیچ گونه ای نسبت به آن مقاوم نیست.بنابراین آنفولانزا از معدود ویروس هایی است که میتواند پاندمی ایجاد کند و اصطلاحا به آن   epidemiologists nightmare    گویند

1.      Genetic recombination (نوترکیبی در سطح DNA): میکروب تغییر میکند ولی موتاسیون رخ نمیدهد.

بیماری خواب: عامل ایجادکننده­ی آن تریپانوزوما می­باشد که وکتور آن نیز مگس تسه­تسه است. علائم آن نیز شامل درگیری دستگاه­عصبی­مرکزی، خواب­آلودگی شدید، کما و حتی مرگ می­شود(تریپونوزوما درشت است و فرصت نمیکند موتاسیون ایجاد کند چون چرخه زنگی طولانی دارد.). تریپانوزوم یک نقطه­ی بسیار حساس (پاشنه­ی آشیل) از جنس گلیکوپروتئین در سطح خود دارد که هدف آنتی­بادی قرار می­گیرد و سریع کشته می­شود (با فعال شدن کمپلمان). تریپانوزوم­ها برای این نقطه ضعفِ خود، یک راه­حل دارند، از این قرار است که برای این گلیکوپروتئین­هایی که در سطح خود دارند، تعداد زیادی ژن با نام VSG دارند که هر کدام با دیگری کمی متفاوت است و می­توانند هرموقع که یک گلیکوپروتئین ناکارآمد شد(آنتی بادی علیه ان تولید شد)،سریع آن را بردارد و ژن VSG دیگری را بیان کنند و مقاومت بیایند.لذا Ab قبلی کارآمد نیست و زمان میبرد تا Ab جدید تولید شود.این چرخه میتواند هزار بار تکرار شود.

 

2.      Antigenic variation during life cycle:

مثال دیگری که می­توانند برای خود مقاومت ایجاد کنند، پلاسمودیوم­ها می­باشند و از طریق چرخه­ی زندگی (پنهان شدن و دردسترس نبودن) این کار انجام می­دهند.به این صورت که اول اسپوروزوئیت اند و تا بدن علیه آن آنتی بادی تولید کند در کبد قایم میشوندوتا Tسل ها بیایند و سلول های آلودده را تخریب کنند،وارد جریان خون شده و چرخه زنگی خود را کامل میکنند.پس پلاسمودیوم هر روز اشکال Ag خود را عوض میکند.

 

ویروس EBV

EBV (Epstein-Barr Virus) یک DNA virus است و در افراد سالم باعث Infectious mono می­شود که مانند سرما خوردگی است ولی با علایم شدیدتر مثل تب بالا و بزرگی طحال. این ویروس می­تواند هم سلول­های اپی­تلیال را آلوده کند هم B cell هارا. این ویروس در بعضی­از موارد باعث ایجاد Burkitt’s lymphoma می­شود. Lypmhoma یا لنفوم به معنای سرطانی است که منبع آن لنفوسیت­ها هستند و این Burkitt’s lymphoma در آفریقا نسبتا شایع است. EBV هم در روند تکامل یک دزدی مهم انجام داده است. IL10 یک سایتو کاین است که مهار کننده مهم ماکروفاژها محسوب می­شود و مانع از فاگوسیتوز آن­ها و عرضه Ag  و در T cell ها مانع از تکثیر می­شود و اگر Th2 تولید شود،تولید IL12 را هم مختل میکند. ویروس EBV اینترلوکین 10 مارا دزدیده و ممکن است تغییراتی در آن ایجاد کرده باشد ولی هنوز این اینترلوکین10 همولوگ تولید شده عملکرد دارد و با تولید فراوان آن باعث مهار پاسخ ایمنی می­شود. 

سلول هایTreg

سلول هایREG T یک فاکتور مهم رونویسی به نام FOXP3 دارند.

فاکتورهای رونویسی پروتئین‌هایی می‌باشند که هنگام رونویسی از یک ژن، روی پروموتور می‌نشینند (برخی قبل از اینکه آنزیم RNA Polymerase بیاید و بعضی همراه آنزیم) و فرآیند رونویسی را تسهیل و تنظیم می کنند. مثلا فاکتور X تنها روی ژن خودش می نشیند و تضمین می‌دهند که فقط این ژن خاص رونویسی شود.

این فاکتور در شناسایی و هویت و عملکرد مهاری این TREG نقش دارد. (یعنی اگر این فاکتور را از سلول T regبگیریم دیگر، T reg نیست.)

اگر FOXP3 موتاسیون پیدا کند، انسان دچار بیماری خود ایمنی  IPEX می شود.           

IPEX (immunodysregulation polyendocrinopathy enteropathy X-linked) syndrome

 که در این بیمای سلول های T regبه دلیل موتاسیون در فاکتور FOXP3 عملکرد طبیعی خود را ندارند.

این بیماری، ارگان های زیادی را درگیر می کند. از جمله اندوکرین‌ها؛ که اختلال در عملکرد هورمون ها مشکلات زیادی را به همراه خواهد داشت.
آدنوپاتی را نیز موجب می شود (عبارتی ‌است که به بیماری‌های غدد لنفاوی اشاره دارد؛ تورم غدد لنفاوی). ژن آن روی کروموزوم X می‌باشد.

در این بیماری لنفوسیت‌ها دائما تکثیر پیدا می کنند (چون T reg که نقش کنترلی داشته، عملکرد خود را از دست داده است)؛ نام این بیماری Lymphoproliferative disorders (LPDs)  است.  

همچنین این افراد ممکن است به دیابت، درماتیت (اگزما یا التهاب پوست)، تیروییدیت (التهاب غده تیروئید) و یا آنتروپاتی (آسیب به مخاط روده‌کوچک و سوء جذب اکثر مواد غذایی) مبتلا شوند.

مکانیسم بعدی، دور زدن تولرانس سلول های T helper است. (Bypass of helper T-cell tolerance)

لنفوسیت‌های  B وT باید نسبت به آنتی‌ژن های پروتئینی، تولرانس داشته باشند. وقتی یک B cell می‌خواهد به یک آنتی‌ژن پروتئینی پاسخ دهد نیاز به T helper  نیز دارد و اگر تولرانس هر کدام از این سلول ها به هم بخورد مشکل ایجاد می شود، اما این مشکل اگر از سمت cell Tها رخ دهد مهم‌تر می‌باشد (زیرا T cellها بر B cellها نظارت دارند و درclass switching & affinity maturation  به T سل ها کمک می‌کنند) و اگر T Helper ها خراب شوند تولرانس بهم می‌خورد.

مثال: ما روی همه سلول های گلبولهای قرمز آنتی‌ژن RH و گروه های خونی داریم. توزیع RH روی گلبول های قرمز است؛ امّا آنتی‌ژن های گروه‌های خونی علاوه بر گلبول های قرمز در اندوتلیال رگ نیز وجود دارد. (ویژگی گروه های خونی (A,B,AB,O) در پیوند زدن مهم است.)

آنتی‌ژن RH یک آنتی‌ژن پروتئینی است.

پاسخ ایمنی بر ضد آنتی‌ژن RH گلبول قرمز در بدن ما که سالم هستیم وجود ندارد. اگر وجود داشت گلبول های قرمز لیز میشدند که  به آن آنمی‌همولایتیک (auto-immune hemolytic anemia) می گویند که توسط پاسخ‌های خود ایمنی ایجاد شده است. (AIHA)

برخی داروها سبب تغییر آنتی‌ژن های خودی می شوند. در این حالت پاسخ ایمنی برضد آنتی‌ژن های خودی شکل می گیرد و باعث بیماری خود‌ایمنی شود مثل پروکائین آمید (Procainamide) که آنتی‌ژن های RH را تغییر می‌دهند و پاسخ ایمنی ضد آنتی‌ژن های RH رخ می‌دهد و گلبول های قرمز لیز می‌شود و باعث آنمی می‌شود.

4 مکانیسمی که باعث می‌شود تحمل سلول های T دور زده شود:

1.      تغییر آنتی‌ژن خودی از طریق دارو یا برخی از میکروارگانیسم‌ها

آنزیم‌های بعضی از باکتری‌ها آنتی‌ژن هایی که مربوط به گروه خونی افراد می‌باشد را عوض می‌کنند، این ترتیب گروه خونی افراد نیز عوض می‌شود

همچنین داروی متیل دوپا (Methyldopa) سنتز آنتی‌ژن RH را دچار تغییر می‌کنند. 
آنتی‌ژن تغییر یافته برای سیستم ایمنی حکم غریبه را دارد و پاسخ دهی صورت می‌گیرد و آنمی همولایتیک خودایمن ایجاد می‌شود.

همچنین پروکائین آمید (دارویی مربوط به فشار خون) علائمی شبیه لوپوس (SLE) ایجاد می‌کند.
آنتی‌ژن RH را طوری تغییر می دهد که شبیه نوکلئوزوم یا پروتئینی تغییر یافته است. بررسی شده است که در بیش از 90 درصد بیمارانی که لوپوس دارند و بین یک تا دو سال پروکائین آمید زیاد مصرف می کنند، آنتی بادی‌های ضدهسته دارند.

همچنین یافته‌های وجود دارد که نشان می‌دهد 20 درصد از این گروه علائمی شبیه لوپوس دارند. درواقع این داروها باعث می شوند فرد به سمت بیماری خودایمنی به نام لوپوس برود اما لوپوس آن بیشتر از نوع دارویی می‌باشد.

2.      cross reaction (Antigen mimicry) یا تقلید مولکولی

برای مثال زمانی که فردی گلو درد دارد باید سریع درمان کند زیرا باکتری استریپتوکوک پروتئینی به نام M دارد که شباهت بسیار زیادی به آنتی‌ژن های دریچه قلب دارد و زمانی که عفونت مزمن شود، آنتی بادی‌های تولید شده به دریچه های قلب ازجمله میترال متصل می‌شود درنتیجه باعث ایجاد التهاب می‌شود و بیماری روماتیسم قلبی را ایجاد می‌کند.

3.      share epitope ها یا اپی‌توپ‌های مشترک

تا حدودی مشابه با مورد بالا می‌باشد.

برای مثال در تریپانوزوم کروزی (Trypanosoma cruzi) آنتی‌ژن‌هایی دارد که می‌تواند با برخی از آنتی‌ژن های پستانداران مثل ماهیچه‌های قلبی cross reactivity  داشته باشد.

چون بعضی از اپی توپ هایشان مشترک می‌باشد و این اپی‌توپ های مشترک باعث ایجاد پاسخ می‌شود.

 یعنی باید احتمال داد که فردی که مبتلا به تریپانوزوم کروزی می‌باشد ممکن است دچار نوروپاتی شود/ (به علت اشتراک بعضی از آنتی‌ژن های نورونی، در حین پاسخ دهی به تریپانوزوم، به نورون واکنش می‌دهد و باعث بیماری نوروپاتی می‌شود.)

یا در ویروس EBV  (Epstein-Barr Virus) که عامل بیماری مونونوکلئوز عفونی است می‌تواند با بعضی از پروتئین ها CROSS REACTION داشته باشد و باعث ایجاد MS شود.

4.      bystander activation

APCها درحالت عادی در غیاب مولکول های کمک تحریکی (غیر التهابی) آنتی‌ژن را عرضه میکنند. اما گاهی ممکن است تحت تاثیر التهاب در عفونت این ها مجبور شوند که مولکول های کمک تحریکی را هم بیان کنند که در این صورت اگر آنتی‌ژن های خودی در کنار مولکول های کمک تحریکی عرضه شوند باعث شکسته شدن تحمل سلول‌های T می‌شود و سلول های T فعال می‌شوند و باعث پاسخ ایمنی شده و در نهایت بیماری خود ایمنی ایجاد می‌شود.

به علت این که سلول های ما مولکول های کمک تحریکی را ندارند، آنتی‌ژن های خودی در غیاب سیگنال دوم (ملکول های کمک تحریکی) عرضه می‌شوند. امّا بعضی اوقات تحت تاثیر التهاب و تروما، ممکن است آنتی‌ژن های خودی در کنار مولکول های کمک تحریکی عرضه شوند. وقتی به این شکل عرضه شوند به این معنی است که علیه آنتی‌ژن های خودی بدن پاسخ داده می شود و بیماری خود ایمنی ایجاد می‌شود.

·         عامل دیگری که می تواند باعث القای Autoimmunity شود، Polyclonal Activation می باشد. به طور کلی هر آنتی‌ژن یک کلون را فعال می کند و در بدن 10⁷ کلون کاربردی (از نظر تئوری 10¹¹ الی 10¹²) وجود دارد.

بعضی از سم ها هستند که وقتی وارد بدن می شوند، طیف وسیعی از لنفوسیت‌ها را فعال می کنند. (10% الی30% لنفوسیت ذخیره بدن را درگیر می‌کنند) ولی در حالت عادی برای آنتی‌ژن طبیعی 1 الی 2 درصد درگیر می‌شوند. به این اتفاق که طیف گسترده ای از لنفوسیت ها درگیر می شوند Polyclonal Activation گفته می‌شود، چون بیش از 10 کلون فعال می شود.

مکانیسم دقیق این فرایند: همیشه سلول T، آنتی‌ژن را از طریق MHC می شناسد، اما برخی از توکسین ها که به آن ها سوپر آنتی‌ژن گفته‌می‌شود، بین TCR و زنجیره βی MHC Class II یک پل می‌زند. به همین علت درون شیار قرار نگرفته و غیر اختصاصی عمل می‌کند و بنابراین طیف وسیعی را درگیر می‌کند.

بدین ترتیب TCR مورد نظر اختصاصی این آنتی‌ژن نمی‌باشد. با این مکانیزم سوپر آنتی‌ژن ها می توانند 30 % از گنجینه ی آنتی‌ژن بادی ها را فعال کنند.

ترکیبات دیگری نیز وجود دارند که باعث فعال شدن سلول ها می‌شوند.
مثل PWM که یک میتوژن سلول های T و B است. میتوژن: القاگر میتوز در سلول ها

برخی از ترکیبات گیاهی مثل لکتین های گیاهی باعث القای میتوز می شوند.
(سه ترکیب اول در کادر)
همچنین برخی از ترکیبات باکتریایی و عفونی مثل LPS باکتری های گرم منفی و ویروس  EBV می‌توانند باعث القای میتوز شوند.

اهدا بافت کبد و قلب

1. Non-living donor  یا Cadaver( یک کبد را به یک یا دو نفر اهدا کنیم)

1. Living donor :

در این روش قسمتی از کبد فرد دهنده پیوند را به فرد گیرنده میدهیم و با توجه به قابلیت بازسازی کبد(regeneration) ، بعد از یک مدت زمانی هر دو قسمت کبد در بدن هردو فردترمیم شده و به اندازه اصلی خود برمی گردد.

ü      نوک کبد به هنگام برش، در فردی بشکل گرد در آمده و در فرد دیگر مستطیلی شکل میشود.

ü      زمان ترمیم کبد 1تا2 ماه طول میکشد، که در طی آن هر فرد باید در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان تحت نظر و کنترل باشد.      
سایز کبد پیوندی در کودکان بسیار مهم است؛ در کودکانی که دچار آتروزی مجاری صفراوی هستند در همان ماه  ای ابتدایی،کبد از کار می افتد و برای درمان آنها قسمتی از کبد مادر را با توجه به اندازه حفره شکمی کودک به او پیوند می زنیم و رشد کرده و کبد کاملی را ایجاد می کند.
Split liver transplantation:
کبد فرد مرگ مغزی شده را به دو قسمت تبدیل میکنند(از محل برش) و به دو فرد نیازمند پیوند کبد پیوند میزنند.

 

دندریتیک سل ها

سلول هایی هستند که زوائد دندریتی دارند و می­توانند آنتی ژن را به صورت پپتیدهای خطی به لنفوسیت های T بدن عرضه کنند.

چند عملکرد مهم دندریتیک سل ها:

1) برداشت آنتی ژن 

2) پردازش آن  

3) عرضه آن به T cell ها

 این سلول ها سلول هایی متحرک هستند و از محل ورود آنتی ژن آن را برمی­دارند و در جریان مهاجرت خود فعال می­شوند و در گره‌های لنفاوی و طحال ، آنتی ژن را به لنفوسیت های T عرضه می­کنند.

2 دسته مهم از دندریتیک سل ها :

1) conventional DC : سلول های عرضه کننده آنتی ژن به T cellها

2) Plasmacytoid DC : سلول های ضد ویروس که منبع خوبی از اینترفرون های نوع 1 (آلفا و بتا) اند. (پاسخ دهنده اصلی به عفونت‌های ویروسی)

 

∞                   دندریتیک‌سل ها نیز می­توانند با ترشح سایتوکاین پاسخ ایمنی Adaptive موثر را شکل دهند. 

عمل جراحی پیوند

انجام عمل پیوند به منظور جایگزین کردن سلول ها و بافت ها یا ارگان هایی می باشد که کارکردشان را از دست داده اند و فرد نیازمند آن بافت یاسلول می باشد.
انواع پیوند(از نظر بالینی):

1)پیوند سلول (مثل پیوند خون/انتقال سلول های بنیادی/انتقال سلول های جزایر لانگرهانس به افرادی که دیابت تیپ 1 دارند/پیوند مغز استخوان که عملا ما پیوند مغزاستخوان نداریم بلکه سلول های بنیادی خون ساز را از مغز استخوان به طریقی که درادامه گفته می­شود جدا کرده و به بیمار تزریق میکنیم)←این نوع پیوند در واقع بین سلول هاییست که هیچ ارتباطی با هم ندارند و ما در فاز مایع این سلول ها را تزریق میکنیم.

2)پیوند بافت(مثل پیوند استخوان درافراد، به علت تروما یا مسایل مادرزادی/پیوند پوست(معمولا در موارد سوختگی)/قرنیه/پیوند دریچی قلب یا عروق/پیوند غضروف که بیشتر در رابطه با گوش و زانو و مفاصل است)
3)پیوند ارگان(پیوند کلیه/کبد/قلب/روده/ریه)← این نوع پیوند .با نام solid organ شناخته می­شود.
انواع پیوندها از نظر ایمونولوژیک (در کل graft به معنای پیوند است):

1)autograft  :پیوند از خود به خود(برای مثال در افرادی که دچار سوختگی شده اند ومناطق درمعرض دید بدنش از بین رفته است، بخشی از پوست شانه یا پشت ران را برمیدارند و به صورت یا منطقه ای که درمعرض دید قرار دارد میزنند/در افراد سرطانی هم همینگونه است به طوریکه سلول های بنیادی فرد را گرفته و بعد ازشیمی درمانی و درمان و از بین بردن مغز استخوان به خود فرد تزریق میکنند)

2) isograft: انتقال بافت یا سلول یا ارگان بین دو فرد که از نظر ژنتیکی کاملا مشابه یکدیگر می باشند مثل دوقلو های همسان(در انسانها کاربرد زیادی ندارد بیشتر در ازامیشگاه برای تولید موش های همسان مورد استفاده قرار میگیرد)

3)allograft: انتقال بین افراد یک گونه (میمون به میمون ,خوک به خوک ...) ولی از نظر ژنتیکی باهم متفاوند.

4) xenograft: انتقال و پیوند بین دو گونه(پیوند از یک گونه ی موش به گونه ای دیگر، پیوند بین خوک به میمون) چیزی که در بالین مطرح است انتقال از حیوانات علی الخصوص خوک به انسان می باشد که در مقیاس صنعتی یکسری از ارگانها را در حیوان ایجاد کرده و به انسان منتقل کنیم.
در ایران بیشترین و مهم ترین پیوند مربوط به پیوند کلیه می باشد؛ هنگامی که کلیه کارکرد خود را از دست میدهد نیاز به پیوند کلیه بوجود می اید که ازمیزان فیلتراسیون به این مشکل پی برده می شود : هنگامی که  فیلتراسیون زیر 20 میلی لیتردر دقیقه شود فرد نیاز به دیالیز پیدا میکند و یا دچار اورمی می شودکه علایمی مانند پوست کاهی رنگ، تهوع، استفراغ و ورم و تنفس اورمیک را دارا می باشند و باید دیالیز شوند و زمانی که فرد به این مرحله می رسد پبوند کلیه باید انجام شود که دربعضی کشورهای پیشرفته برای انجام آن یکسری سازگاری هایی بین بافت ها انجام می­دهیم اما در کشور ایران تنها پیش شرط برای پیوند کلیه سازگاری گروه خونی می باشد پس فردی با گروه خونی o میتواند به همه کلیه دهد.

دهندگان کلیه:(source)

1)زنده هستند←خودش دو نوع دارد←1)خویشاوند(به علت تشابه  ژنتیکی بهتر است)

 2)غیرخویشاوند(خرید و فروش اعضا) که در خارج از کشور به حالت خرید و فروش نمی­باشد و صرفا مثل یک چرخه می باشد.
2)مرده هستند←خودش دو نوع دارد←1)فرد دچار مرگ مغزی شده(ارگان ها سالم میباشد اما مغز کارکرد خود را ازدست داده است)

                                          ←2)فرد دچار سکته ی قلبی شده( درایران این نوع دهنده را نداریم)

در ایران از افراد سکته ی قلبی استفاده نمیشود چرا که اگر این افراد دچار سکته ی قلبی شدند و با احیا قلبشان دوباره کار نکرد بلافاصله از این ارگان ها استفاده میکنند (که ایران از این امکانات بی بهره می باشد)
دقت شوند که هنگام پیوند کلیه دو کلیه ی ناسالم را خارج نمیکنند بلکه کلیه ی جدید در لگن قرار میگیرد و از همام ناحیه به میزنای و آئورت متصل میشود. این بیماران تا اخر عمر باید داروهای ایمونوساپرسور استفاده کنند چرا که حتی اگر در major antigenها سازگاری وجود داشته باشد، ممکن است در minor ها ناسازگاری وجود داشته باشد. 

رسپتورهای سیستم ایمنی ذاتی

رسپتورهای سیستم ایمنی ذاتی به چند حالت می­باشند :

1) همراه با سلول (cell associated) که به سه فرم می­باشد : الف) روی غشا سلولها : باکتری ها و پاتوژن های خارج سلولی را شناسایی می­کنند. ب) داخل سلولی : پاتوژن هایی که به داخل سلول می­روند را شناسایی کرده (اکثراً ویروس ها) ، فرم داخل سلولی یک سری انواع داخل سیتوزولی و روی غشا اندوزوم های داخل سلولی را نیز شامل می­شود.  ج) روی غشا ارگانل های داخل سلولی

2) به فرم محلول (در ترشحات و پلاسما و...) مثل C Reactive Proteins و سورفاکتانت و کمپلمان ها که فعال شدن آن 3 مسیر دارد : الف) مسیر کلاسیک که متعلق به سیستم ایمنی اختصاصی می­باشد. ب) alternative که مختص ایمنی ذاتی است. ج) مسیر لکتین که مختص سیستم ایمنی ذاتی است اگرچه مسیرش همانند کلاسیک است ولی چون دخالت آنتی بادی را ندارد مسیر لکتین ذاتی محسوب می­شود.

* C Reactive Proteins پروتئین های التهابی اند و میزان آن در بیماران عفونی بالا می­باشد.

Toll-like Receptors (TLR): واحد خارج غشایی دارند که لیگاند را شناسایی می­کنند. ( PAMPs یا همان DAMPs )، از دیگر اجزای آن دم داخل سیتوپلاسمی می­باشد که وظیفه سیگنال رسانی را به عهده دارد و همچنین قسمتی دارند که از غشا عبور می­کند (چه غشای سلول و چه اندوزوم)

* یک سری از Toll-like Receptors مثل رسپتورهای 2 و 4 و 5 و 6 روی سطح سلول قرار دارند ، سری دیگر مثل رسپتورهای 3 و 7 و 8 و 9 روی غشا اندوزوم های داخل سلولی قرار دارند.

* این نوع از رسپتورها می­توانند به شکل دایمر در کنار هم قرار گیرند و لیگاند را شناسایی کنند. بعضی از آن ها هومو دایمر هستند مثل TLR2 و TLR4 و بعضی دیگر هترو دایمر مثل TLR2+6وTLR1+2. (هترو دایمر باعث شناسایی طیف وسیع تری از لیگاندها می­شود)

* رسپتورهای 3/7/8/9 اسید نوکلئیک های (DNA و RNA) مربوط به پاتوژن را شناسایی می­کنند.
رسپتور 3 : مسئول شناسایی double stranded RNA می­باشد که یک ویژگی مربوط به ویروس های در حال تکثیر می­باشد.

رسپتور 7 و 8 : مسئول شناسایی single stranded RNA که مربوط به پاتوژن (داخل اندوزوم) می­باشد.(اما RNA انسان داخل سیتوپلاسم است پس توسط این رسپتور شناسایی نمیشود.)

رسپتور 9 :  DNAهای غنی از CPG که در باکتری های R متیله هستند مورد شناسایی قرار می­دهند.
رسپتور 4 : مسئول شناسایی لیپو پلی ساکارید های باکتری گرم منفی

رسپتور 5 : مسئول شناسایی فلاژنین باکتری

رسپتور 2 : به صورت هومو دایمر و هترو دایمر با رسپتورهای 1 و 6 می­توانند اجزای دیگری از باکتری را شناسایی کنند.

وظایف رسپتور های ذاتی به فرم محلول در پلاسما: